Οταν συγχωρούμε καθαρίζουμε τη μνήμη του κακού απ την καρδιά, όπως σβήνουμε ένα άσχημο κείμενο απ τη μνήμη του υπολογιστή μας. Ομως το κακό ακόμα υπάρχει στη καρδιά μας, όπως το σβησμένο κείμενο στον κάλαθο των αχρήστων του υπολογιστή μας.
Πρέπει να τον αδειάσουμε για να φύγει.Ετσι κι η συγχώρηση, πρέπει να μπη στο βάθος της καρδιάς μας και να τα πετάξει όλα.
Ετσι μόνο καθαρίζει το ίχνος, και μείς γινόμαστε και πάλι καινούργιοι
Τί θέλω να πω μ όλα αυτά.
Φίλοι μου η άνοια, το Αλτσχάϊμερ, η φοβερή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών όπου το μυαλό μας πεθαίνει πολύ πριν γεράσει και πεθάνει το σώμα και για να πάμε λίγο πιό πέρα τα αυτοάνοσα είναι άλυτα μυστήρια για την επιστήμη μας,την λογική επιστήμή μας, που καυχόμαστε οτι έχει προοδεύσει τόσο πολύ.
Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα γιατί ο ίδιος ο οργανισμός μας επιτίθεται στα όργανα του και τα καταστρέφει όπως:
Η Ρευματοειδής Αρθρίτις, Ο Λύκος Ο Υποθυρεοειδισμός, και τόσα άλλα.Κάτι άλλο τρέχει που δεν έχουμε ιδέα τί το πυροδοτεί.
Δεν είναι νόσος φθοράς Σαν κεραυνός εν αιθρία πέφτει η διάγνωση,έστω κι αν απο καιρό αγνοούσαμε επιδεικτικά τα συμπτώματα, τις οχλήσεις, τα πρωτοβρόχια, τα συννεφα.
Τα βάζαμε στην άκρη, δεν θέλαμε να τα σκεφτόμαστε, είχαμε άλλα να κάνουμε, να σκεφτούμε, να προγραμματίσουμε.
Τα παιδιά , τα εγγόνια, είχαν προτεραιότητα,όχι το χέρι μας που ετρεμε λίγο και ας μας έπεφτε ο καφές απ το κουτάλι.΄Η τα κλειδιά που επανειλημμένα ξεχνούσαμε στην πόρτα μπαίνοντας.
Δεν θέλαμε να σκεφτούμε οτι κάτι έτρεχε.
Νομίζαμε οτι ήταν αποτέλεσμα της φθοράς με τα χρόνια.Τα καϋμένα τα νειάτα τί γρήγορα που περνούν. Κι όμως τίποτα απ τα παραπάνω δεν θα συνέβαινε αν είχαμε εκπαιδευτεί απο μικροί να συγχωρουμε να σβήνουμε απ τη μνήμη τους λογισμούς κάθε είδους καλούς κακούς , ανόητους, πειρασμικούς, φιλόδοξους, μεγαλόπνοους.
Ξέρετε τι συνειδητοποίησα ξαφνικά προχθές το μεσημέρι, βλέποντας μια χαριτωμένη κυρία 85 ετών να συνοδεύει την εγγονή της μόλις 20 ετών στο νοσοκομείο, και να την παρηγορεί με μια γαλήνη και ηρεμια που ζήλεψα;
Λοιπόν συνειδητοποίησα Οτι το φάρμακο για πάμπολλες αρρώστιες απ αυτές που λέμε οτι είναι ανίατες και δεν γίνεται τίποτα παρα μόνο αναμονή του μοιραίου, είναι να συγχωρούμε αυτούς που μας έβλαψαν, που μας αδίκησαν, που μας έκλεψαν, γιατι είναι το μόνο που στη πραγματικότητα μας συμφέρει.
Γιατί Και μόνο η ορμονική καταιγίδα, σ αυτόν που οργίζεται φτάνει για να κάψει χιλιάδες νευρωνικά κυκλώματα.
Να εξαντλήσει τους πολύτιμους ενδοκρινείς, παρακρινείς και αυτοκρινείς μας αδένες , που σε τελική ανάλυση, είναι οι μόνοι που γηράσκουν, τα κύτταρα μας είναι , είτε το θέλουμε, είτε όχι εν δυνάμει αθάνατα.
Οι αδένες μας σκοτώνουν
Θα μου πείτε , καλά να τα λές, αλλά άντε κάντα μέσα στο χορό στην ένταση της σύγκρουσης,την ώρα που εξώφθαλμα σε αδικούν σε εξοντώνουν. Πολύ σωστά.Δεν μπορώ να το κάνω, κι έτσι το βάζω κάτω απ το χαλί και προσποιούμαι οτι ξέχασα οτι δεν τρέχει τίποτα.
Ταπεινολογόντας συγχωρώ.
Ομως το ι χ ν ο ς καίει την ψυχή μου. Δεν μπορώ να χωνέψω την προφανή, αυταπόδεικτη αδικία.
Τότε συμβαίνει κάτι που ξεφεύγει απ τα τετριμμένα. Κάτι που δεν είχα σκεφθεί μέχρι σήμερα και που μου υπέδειξε η γλυκειά 85 χρονη.
Ακούστε κύριοι μια εξωφρενική ιστορία, και δώστε την δική σας ερμηνεία:
Η εν λόγω κυρία , ήρθε να με δει εκτός ραντεβού, κατόπιν παρακλήσεως ενός σεβαστού ιερέα που μονάζει στο Αγιο Ορος, και που έχω γνωρίσει στο σπίτι ενός απ τους πιό σπουδαίους δασκάλους της αληθινής καρδιολογίας που κοιμήθηκε πριν απο χρόνια ,του Γιώργη Παπαζάχου.
Αυτά σαν εισαγωγή, για να μπείτε στο πνεύμα της διηγήσεως. Και έρχομαι στο θέμα μου:
Οπως ίσως γνωρίζετε, Στον εγκέφαλο ασθενών που πάσχουν από Αλτσχάϊμερ, συμβαίνουν περίεργα πράγματα, που όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε. Είμαστε απλοί παρατηρητές της βαθμιαίας έκπτωσης αυτού που περήφανα λέμε λογικό.
Η γιαγιά, μου έφερε την εγγονή της που έπασχε απο κατάθλιψη, ύστερα απο έναν άτυχο έρωτα, όπως μου είπε.Μια υπόθεση ρουτίνας για μένα και την κλινική μου. Οχι τίποτα σοβαρό Αλλού ήταν το σοβαρό η ουσία.Στην γιαγιά.
Παίρνοντας το ιστορικό της νεαρής, μπήκαμε σε λεπτομέρειες της ζωής. Της ζωής μιας μεγαλο-αστικής οικογένειας, χωρίς εξάρσεις και εντυπωσιακά τσιτάτα, με μία εξαίρεση: τον παππού και σύζυγο της κυρίας που είχα μπροστά μου.
Σε ηλικία 50 ετών, δηλαδή πριν απο 35 χρόνια,στο κορύφωμα της επιστημονικής του καριέρας, τον χτύπησε το αστροπελέκι, οπως το ονόμασε η κυρία.Η διάγνωση δόθηκε απο το πρώτο όνομα της ιατρικής κοινωνίας της εποχής εκείνης.
Η πρόβλεψη ομιχλώδης, καταδικαστική.Θα πάρει αυτά τα φάρμακα να απαλύνουμε τα συμπτώματα και βλέπουμε.
Σ ένα χρόνο ο 50χρονος παππούς βγήκε μια μέρα απ το σπίτι, χάθηκε και τον γύρισε η αστυνομία.
Το λαμπρό αυτό μυαλό που έπαιζε στα δάχτυλα την διεθνή οικονομία, χάθηκε στη Δραπετσώνα.
Ξέρετε κάτι γιατρέ, μου είπε η γιαγιά, ποτέ δεν έχασα την πίστη μου στο Θεό. Ηξερα οτι Εκείνος ήξερε πολύ καλά τί έκανε.Και όλα αυτά δεν ήταν παρά μια δοκιμασία, για τον ίδιο τον άνδρα μου, αλλά και για μας τους άλλους, που έχουμε υπερεκτιμήσει τη λογική μας και έχουμε ξεχάσει οτι πέρα απ τη λογική υπάρχει και καρδιά.
Ο άνδρας μου ήταν υπόδειγμα υγείας. Ο μόνος στο σπίτι που δεν έκανε ποτέ καταχρήσεις. Ο μόνος που γυμνάζονταν χειμώνα καλοκαίρι. Κολυμπούσε όλο το χρόνο και ποτέ του δεν φορούσε παλτό. Δούλευε 18 ώρες το 24ωρο και ήταν πάντα ο πιό ευχάριστος στις παρέες του. Ολοι τον ήθελαν για συντροφιά, γιατί το σπινθηροβόλο μυαλό του, έδινε σε όλα απαντήσεις.
Δεν μπορώ να πώ οτι δεν μ αγαπούσε, όμως κάθε φορά που η συζήτηση έφτανε στο Θεό, με κοίταζε γλυκά και μου έλεγε:
Ελένη μου, καλή μου Ελένη.
Με φώναζε Ελένη, επειδή πίστευε οτι ήμουν ωραία σαν εκείνη της Τροίας, αστειότητες της ρομαντικής μας εποχής, πού είναι ο Θεός σου; Δείξτον μου και σου δίνω τον λόγο μου οτι θα πέσω να τον προσκυνήσω.
Κυρία Αμαλία, την διέκοψα, ενώ είχε κολλήσει το στόμα μου απο την απορία, γιατί μιλάτε με χρόνο αόριστο. Χάσατε τον άνδρα σας;
Ενα τεράστιο χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της, και τα γαλανά της μάτια, τόσο γαλανα και γλυκά μάτια , ρε παιδιά, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου, με κοίταξαν γεμάτα δόξα κι αστραπές : Και βέβαια δεν τον έχασα.Αντιθετα. Τον βρήκα Ομως , σας παρακαλώ, αφήστε με να τελειώσω το μικρό μου παραμύθι,
Ημουν γεμάτη απορία και ερωτηματικά.Πολλά ερωτηματικά.Ακύρωσα όλα τα υπόλοιπα ραντεβού μου. Κλείδωσα την πόρτα, έβαλα όλον τον υπόλοιπο καφέ στο φλυτζάνι μου, και κάθισα απέναντι απο γιαγιά και εγγονή όλη αυτιά να ακούσω την συναρπαστική συνέχεια.
Αλλά μήπως βαρεθήκατε; Θέλετε να σταματήσω;Ο Ζάχος ηταν αυτός που μίλησε. Οι υπόλοιποι είμασταν μουδιασμένοι.
Ασε , να σε βοηθήσω λίγο.
Νόμιζα οτι με δούλευαν στο Ορος, όταν το άκουσα πριν 2 χρόνια, μέχρι που είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον αδελφό Ιωανίκιο κι έπαθα την πλάκα μου όταν έσκυψα να του φιλησω το χέρι.Με σήκωσε. Μ αγκάλιασε και με έσφιξε πάνω του, και ρέ παιδιά πόσο όμορφα και μαγικά μυρίζουν αυτοί οι άνθρωποι,ακόμα κι αν είναι γερόντια 80 χρόνων,οταν μ άφησε έτρεμα απο κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.Και πριν προλάβω να συνέλθω, μου έκανε ρελάνς , και συγχωρέστε τον χαρτοπαικτικό όρο, όμως είναι ο μόνος που μπορεί να χαρακτηρίσει το τί ένοιωσα όταν μου είπε:
Βλαδίμηρε μου, είσαι καλός γιατρός. Επεμβατικός χειρουργός. Μπορεί να σε διώξανε απ το Χέρφιλντ, όμως δεν σου άξιζε. Στη φραγκια έμαθες πολύ περισσότερα πράγματα.Μην αναρωτιέσαι μονον ο Χριστός μας χαρίζει την ιαση ,όλα τα άλλα είναι απλά θεραπείες,πάψε να βασανίζεσαι.
Γύρισε κι απομακρύνθηκε, αφήνοντάς μας όλους άφωνους. Και τους Λαϊκούς και τους κληρικούς.
Ο π. Ζαχαρίας,ο αρχοντάρης, απορημένος γύρισε και μου είπε οτι ο π. Ιωανίκιος σπάνια μιλούσε σε προσκυνητές.Και με ρώτησε αν όντως είχα τέτοιες απορίες. Βλέποντας το εξεταστικό του βλέμμα μουρμούρισα κάτι αόριστα
Ομως η καρδιά μου τόξερε οτι ο ψιλόλιγνος αυτό γέροντας μου έκανε στιγμιαίο καρδιογράφημα μ όλη τη σημασία της λέξεως.
Σκεφτείτε απο τότε αναθεώρησα πάρα πολλά στην ιατρική πρακτική μου.Μείωσα κατά 30 % τις ασκοπες επεμβάσεις, απο σπόντα.Ομως να μην συνεχίσω άλλο.
Τώρα τί λές Αλεξάνδρα; Κάτι ξέρουμε και μείς.Η Αλεξάνδρα, σηκώθηκε κι αγκάλιασε τον Ζάχο, κι έτσι όπως ήταν πιό μεγαλόσωμη απ αυτόν, τούσκασε ένα φιλί στη φαλάκρα.Γύρισε στη θέση της και συνέχισε, σαν να μην είχε ταράξει τα νερά η παρεμβολή του. Και όντως, για μας ήταν σαν να μην ακούσαμε τί είχε πετάξει ο Ζαχος.
Η κ.Αμαλία, με την λάμψη στα μάτια και την αγωνία στη φωνή, σαν να της τελειωνε ο χρόνος, συνέχισε
Ενα χειμωνιάτικο πρωϊνό, πριν 32 χρόνια, ο άνδρας μου σηκώθηκε, ντύθηκε, μόνος του, έφαγε το πρωϊνό του, όπως συνήθιζε πάντα, μας χαιρέτησε και έφυγε μαζί με τον φύλακα, οδηγό, και νοσοκόμο του, που τον πρόσεχε διακριτικά αφ ότου μας τον έφερε χαμένον η αστυνομία. Τον πήγαινε όπου του έλεγε και τον άφηνε, παρακολουθώντας τον απο μακριά, κι όταν καταλάβαινε οτι ήθελε να φύγει τον πλησίαζε και τον συνόδευε στο αυτοκίνητο. Εκείνη τη μέρα του ζήτησε να πάνε στο Λαύριο, στα παλιά μεταλεία, οπως του είπε. Πράγματι πήγαν στο λιμάνι κι απο εκεί τον οδήγησε σε μια τοποθεσία όπου υπήρχαν τα υπολλείματα των μεταλλείων,κουφάρια εγκατελειμμένα στο χρόνο. Κάθισε στη ρίζα ενός δένδρου, και βυθίστηκε στις σκέψεις του, όπως συνήθως έκανε, κατα τις διηγήσεις πάντα του νοσοκόμου-φύλακά ,που τον παρακολουθούσε απο απόσταση.Σε κάποια στιγμή ύστερα απο ώρα, είδε οτι συνομιλούσε με κάποιον.
Δεν ήταν κάτι το έκτακτο, πάντα μιλούσε και πολύ καλά μάλιστα με τον κόσμο. Κι έτσι ο νοσοκόμος δεν έδωσε σημασία, όμως τώρα συγκέντρωσε την προσοχή του στο ζευγάρι των ανδρών. Για μια στιγμή απέσπασε την προσοχή του η φωνή μιας γυναίκας που μάλωνε με το παιδί της, κι όταν ξαναγύρισε τα μάτια του ο άνδρας μου δεν βρίσκονταν κάτω απ το δένδρο. Αμέσως ο νοσοκόμος σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει ένα γύρω, γνωρίζοντας οτι κάπου εκεί κοντά θα τον εύρισκε.
Πράγματι σε λίγα λεπτά βρέθηκε σε μια εκκλησία, μάλλον εξωκλήσι ήταν κι ο άνδρας μου κάθονταν στο στασίδι και χαμογελούσε.
Οταν τον πλησίασε ο νοσοκόμος, του είπε γλυκά : Συγχώρα με Νίκο μου, σε τάραξα αλλά δεν μπορούσα να διακόψω τον Νεκτάριο που μου μιλούσε τόσο όμορφα και ξέρεις κάτι ρε Νίκο, είμαι βλάκας,τώρα με περικεφαλαία ή όχι δεν ξέρω, όμως βλάκας είμαι.Ηταν τόσο απλό και εύκολο ένα συγνωμην, εγω εφταιξα ήταν όλο κι όλο.Το είπα στον παπούλη, του είπα πού έκανα λάθος, με έφερε στην εκκλησία, φόρεσε το πετραχήλι και μου είπε οτι όλα τα αμαρτήματά μου-αρρώστιες μου έφυγαν.Ομως μου είπε οτι πρέπει να πάω σε κάποιο μοναστήρι εδώ κοντά να μου διαβάσει κάποια ευχή ο ιερέας εκεί.
Ξέρεις κανένα μοναστήρι εδώ κοντά;Πράγματι ο Νίκος τον πήγε στο Μοναστήρι στην Καμάριζα, κι εκεί έπεσε το δεύτερο αστροπελέκι στη ζωή του άνδρα μο
Είδε την εικόνα του Αγίου Νεκτάριου, στο όνομα του οποίου είναι το μοναστήρι, και πέτρωσε. Αυτός μου μίλησε.είπε στον Νίκο, αλλά και στον ιερέα που στη συνέχεια του διάβασε τη συγχωρητική ευχή,οπως Εκείνος του ζήτησε να κάνει.
Το βράδυ στο σπίτι δεν είπε κανείς τίποτα. Ολα κύλησαν σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Ο Νίκος,απ τη φύση του επαγγέλματός του, ποτέ δεν σχολίαζε το παραμικρό, εκτός κι αν τον ρωτούσες Κανείς δεν τον ρώτησε, σε κανέναν δεν σχολίασε τίποτα.Την επόμενη μέρα, όλα με τον ίδιο τρόπο. Το πρωϊνό, το ντύσιμο, τα φάρμακα, μόνο που αυτό το πρωϊνό, φόρεσε ένα ζωηρόχρωμο κουστούμι,και μια όμορφη γραβάτα, ά και έβαλε κολώνια, κάτι που είχε να κάνει πολύ καιρό.Με φίλησε κι έφυγε με τον Νίκο. Ομως αυτή τη φορά δεν πήγε στην αγαπημένη του παραλία, αλλά στο Αιγινητειο, στον καθηγητή και οικογενειακό μας φίλο.Το τί έγινε εκεί δεν μάθαμε ποτέ. Ο Καθηγητής με ένα περίεργο χαμόγελο μας είπε κάτι περί ιατρικού απορρήτου.
Ο Παπαζάχος κάπως μας φώτισε, κι αυτός με πολλά χαμόγελα και χτυπήματα στη πλάτη και τίποτα παραπάνω.Πέρασε ένα εξάμηνο περίπου. Το καθημερινό πρόγραμμα, ρουτίνα.Ηταν Νοέμβριος 9, η γιορτή του Αγίου Νεκταρίου, όταν το απόγευμα δέχτηκα το τηλεφώνημα απο τον καθηγητή και τον δικηγόρο μας. Ηρθαν κι οι δυό στο σπίτι μας. Είμασταν όλη η οικογένεια.
Η μέρα εκείνη ήταν η καλύτερη της ζωής μας.
Ο Καθηγητής σοβαρός, μας ανεκοίνωσε οτι ο μπαμπάς μας δεν είχε τίποτα πλέον.
Το Β-αμυλοειδές εξαφανίστηκε, άγνωστο πώς απ το κεφάλι του, δεν είπε αυτό ακριβώς, αλλά κατι πιό περίπλοκο που δεν κατάλαβα, και πως μετεβίβασε σε μένα με γενικό πληρεξούσιο όλες τις αρμοδιότητες διαχείρισης της κινητής και ακίνητης περιουσίας μας, και ο ίδιος φεύγει για το Αγιο Ορος, γιατί ήδη είχε χάσει πολύτιμα χρόνια ασχολούμενος με τη λογική,και πάει να βρή την καρδιά του και τον Χριστό του.Τον δικό του Χριστό, αυτόν που του σύστησε ο Αγιος Νεκτάριος στο Λαύριο εκείνη τη μέρα, ο οποίος και του εξήγησε τί ακριβώς ήταν η αρρώστια του και που οφείλονταν, και πώς θεραπεύεται.
Εδώ ο καθηγητής σοβάρεψε, και μας είπε οτι μέχρις εδώ μπορούσε να μας πεί, γιατί τα παρακάτω αν λέγονταν θάπρεπε όλοι μας να τα παρατήσουμε και να πάρουμε τα βουνά αν όχι τα μοναστήρια. Φεύγοντας, στην πόρτα, έσκυψε και μου είπε:
Ο άνδρας σας είναι αλλος άνθρωπος πλέον. Μην προσπαθήσετε να τον καταλάβετε, και πρός Θεού μην τον εμποδίσετε να φύγει.Είναι ο πιό υγιής ευτυχισμένος ανθρωπος που έχω δεί τα 30 χρόνια της ιατρικής μου ζωής. Πριν γυρίσει για να μπεί στο αυτοκίνητο, νομίζω οτι είδα δάκρυα στα μάτια του. Τότε δεν κατάλαβα αλλά ύστερα απο 2-3 μήνες, καταλαβα πού οφείλονταν αυτά τα δάκρυα.
Εδώ φίλοι μου, τέλειωσε η κυρία Αμαλία την απίθανη εξιστόρησή της.Περιττό να σας πώ οτι η εγγονή ξεχάστηκε τελείως, άλλωστε δεν ηταν παρά η αφορμή για να μου πεί την ιστορία της. Την απορία μου έλυσε φεύγοντας, όταν στην πόρτα μου έιπε: Αυτό το χρώσταγα στον Παπαζάχο. Για μερικά λεπτά , δεν μίλησε κανείς μας. Ο Ζάχος ηταν αυτός που, σοβαρός αυτή τη φορά, έσπασε τη σιωπή λέγοντας. Περίπτωση ο Ιωανίκιος.Δεν θελησε να με ξαναδεί, απ εκείνη τη φορά.Και να δείτε οτι ήξερε πολλά.
Βλαδίμηρο, με είχε αεροβαπτίσει ο πατέρας μου, οταν κινδύνεψα νήπιο να πεθάνω, απ το όνομα του ρώσσου εμιγκρέ που είχε στη δουλειά του, που βούτηξε και με έσωσε απο βέβαιο πνιγμό στην Μασσαλία.
Αυτό το γεγονός δεν το ήξερε ούτε η μάνα μου.Τώρα πώς το ήξερε ο Ιωαννίκιος Δεν ήξερε μόνο αυτό, συνέχισε η Αλεξάνδρα, αλλά και την άγνωστη αρρώστια του καθηγητή,που εμφανίστηκε ύστερα απο 2 χρόνια, και που είχε προλάβει ο καθηγητής, που τον άκουσε, να πάρει τα μέτρα του Αφήστε ρε παιδιά,γίνονται πράγματα που να μην σας πώ.
Να σας πώ εγώ φώναξε ο Βαγγέλαρος , φέρνοντας λαχταριστά μπαρμπούνια με χόρτα Ηταν ίσως η πρώτη φορά που κανείς δεν ήθελε να φάει.Ο ουρανός είχε πάρει ένα απίθανο χλωμό χρώμα ,ενώ η ατμόσφαιρα θύμιζε φθινόπωρο, όμως πνιγμένο στο γιασεμί και το φρεσκοσκαμμένο χώμα.
Ποιός σκέφτονταν εκείνη την ώρα το φοβερό Αλτσχάιμερ και το Β- αμυλοειδές.
Καλή Σαρακοστή.
σ.σ. η ιστορια παει πισω στο 2012.
