ΜΟΥΧΛΑ..ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

Η ακριβη γραβιερα που ειχαμε ξεχασει στο ψυγειο , επιασε μουχλα Λυπόμαστε να τη πετάξουμε για λίγη μούχλα.

Είναι αραγε ασφαλές να κοψουμε  το εμφανώς αλλοιωμένο μέρος και να φαμε το υπόλοιπο ...

Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που μπορούμε να φαμε με ασφάλεια ένα τρόφιμο που έχει αλλοιωθεί λόγω μούχλας.

Οταν υπάρχει στην επιφάνεια ενός τροφίμου μούχλα, κατά πάσα πιθανότητα η αλλοίωση έχει προχωρήσει βαθιά, ακόμη και σε μέρη του τροφίμου που μοιάζουν να είναι εντάξει.

Πρέπει να εντοπίζουμε τη μούχλα μόνον από την όψη των τροφίμων, και ποτέ μυρίζοντας τα τρόφιμα, καθώς με την εισπνοή μπορεί να εισχωρήσουν στον οργανισμό σπόρια μούχλας.

Οι κίνδυνοι για την υγεία είναι αρκετοί. Η μούχλα παράγει  μυκοτοξίνες, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν αναπνευστικά προβλήματα, γαστρεντερικές επιπλοκές, αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού ή αλλεργική αντίδραση. 

Μία από αυτές τις μυκοτοξίνες, η αφλατοξίνη, μπορεί να έχει ακόμη και καρκινογόνο δράση.

Αν δεν είστε σίγουροι ότι πράγματι έχει πιάσει μούχλα ένα τρόφιμο, δράστε βάσει κοινής λογικής. 

Εάν το τρόφιμο δεν έχει τη συνήθη όψη και κυρίως αν μοιάζει σαν να είναι βρεγμένο, καλό θα είναι να το πετάξετε.

Εξαιρέσεις

Σκληρά τυριά όπως η παρμεζάνα, το τσένταρ και το κίτρινο τυρί είναι ασφαλή προς κατανάλωση ακόμη κι αν στην επιφάνειά τους έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια μούχλας

 Στην περίπτωση αυτή, η μούχλα συνήθως δεν εισχωρεί βαθιά στο προϊόν.

Δεν πρέπει όμως να ξύσετε τη μούχλα πριν φάτε το τυρί, καθώς η πρακτική αυτή μπορεί να οδηγήσει να εξαπλωθούν σπόρια στον αέρα, στις επιφάνειες της κουζίνας ή σε άλλα τρόφιμα. 

Θα πρέπει να κόψετε το αλλοιωμένο κομμάτι τυριού σε βάθος 2,5 περίπου εκατοστών 

Το ίδιο ισχύει και για σκληρά αλλαντικά, όπως το σαλάμι ή το καπνιστό ζαμπόν. Αν ακομα τα τρωτε

Και στην περίπτωση αυτή, δύσκολα η μούχλα που βρίσκεται στην επιφάνεια περνά στα υπόλοιπα μέρη του προϊόντος.

Θα πρέπει να πετάξετε τα αλλοιωμένα μέρη κατευθείαν στα σκουπίδια και όχι στο νεροχύτη, ώστε να αποφύγετε την εξάπλωση των σπορίων..

ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..

 

Να κανεις παρεα, μ αυτόν που μαζί του , νιώθεις αξιοπρέπεια.

Που δε σε υποτιμά .

Που θα λάμπεις όταν είσαι δίπλα του και θα βγάζεις τον καλό σου εαυτό.

Που θα σου παιρνει τη λύπη και θα σου δίνει χαρα.

Να είσαι μ αυτόν, που θα σε κάνει καλύτερο ,και δε θα χρειαστεί να ντραπείς ποτέ για την επιλογή σου.

Εκείνον που όταν σε ρωτήσουν, εάν είσαι μαζί του,

δε θα διστάσεις να πεις: Ναι.

Μ αυτόν που έχει ανάστημα ψυχής αλλ είναι μετριόφρων.

Μ αυτόν που θα σε κάνει περήφανο Τίποτε άλλο δεν μετράει.

Ούτε η ομορφιά , ούτε τα λεφτά , ούτε η εξουσία.

Μην υποτιμάς τον εαυτό σου

Καμιά ευτυχία δεν στηριζεται στο χρήμα.

Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

 

Γεννιόμαστε για καποιο λογο, που ειτε τον μαθαινουμε...εν ζωη 

ειτε μετα θανατον..

Μεχρι τα 5 μας,ως παιδιά είμαστε ο εαυτός μας, δεν μας ενδιαφέρει η γνωμη κανενος αλλου.

Ξερουμε εξ εμπειριας πως δεν υπάρχουν πιο αυθεντικά πλάσματα από τα παιδιά.

Η ανατροφή μας όμως, οι γονεις, το περιβαλλον φιλοι και αγνωστοι, η ανατροφη μας σε μια κοινωνία και  μέσα σε μια οικογένεια, παίζει σπουδαίο ρόλο στο πως θα εξελιχθούμε 

Αν για παράδειγμα η οικογένεια το αμεσο περιβαλλον μας, ασκεί έντονη κριτική, σε βαθμό που δεν νιώθουμε αποδεκτοί γι αυτό που είμαστε. 

Αν μας επισημαίνεται συνεχώς πως πρέπει να ειμαστε σοβαροί, μετρημένοι, να μην δίνουμε δικαιώματα, τότε μαθαίνουμε να παριστάνουμε κατι , που θεωρούμε καθολικά αποδεκτό, κι εμείς, αρεστοί στους άλλους. 

Φοράμε ένα προσωπείο που θεωρούμε πως οι άλλοι επιθυμούν να βλέπουν, και μέσα απ αυτό  πορευόμαστε συμπεριφορικά  με γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι.

Η γνώμη των τρίτων φαίνεται να μας ενδιαφέρει εξαιτίας της ανάγκης μας για αποδοχή αλλά και του σημαντικού φόβου επίκρισης, απόρριψης, εγκατάλειψης. 

Αυτοί  οι φόβοι οδηγούν στο να μην εκφράζουμε τα συναισθήματά μας,  να μη βάζουμε όρια σε καταστάσεις και συμπεριφορές που παραβιάζουν τον χώρο μας με αποτέλεσμα, βιωνουμε μια ζωή δανεική, που δεν επιθυμούμε εμείς αλλά θεωρούμε πως οι άλλοι επιθυμούν να ζήσουμε. 

Εσωτερικές συγκρούσεις, θυμός, αίσθημα κενού και ανικανοποίητου, αγχώδεις διαταραχές κατάθλιψη είναι οι φυσικές συνέπειες μιας καθημερινότητας που δεν μας εκφράζει , που συνεχώς την περιορίζουμε και την αναπροσαρμόζουμε για να είναι αποδεκτή  απ τους άλλους.

Σημερα κατι τετοιο ενθαρρύνεται απ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σ έναν αγώνα να αποδείξει ο καθένας την εικόνα του, την οικογένειά του, την ενγενει ζωή του. 

Τα social media, κρυβουν τελικα αυθεντικότητά μας όπως και τις στιγμές μας, αφού αντί να τις απολάυσουμε μας ενδιαφέρει 

να τις ανεβάσουμε σ ένα από αυτά τα μέσα, για να δείξουμε στους άλλους πόσο καλά περνάμε.

Για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την ανάγκη να προβάλουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στους άλλους, θα χρειαστεί ενδοσκοπηση για ν  αποφασίσουμε πως εμείς, και  οι επιλογές μας, είμαστε πιο σημαντικοί από τους άλλους. 

Σταματαμε να σκέφτομαστε  

«τι θα πει ο κόσμος» 

Ετσι απελευθερωνομαστε  τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, αφού το άγχος δεν μας κυριεύει και βλεπουμε τη ζωή με ξεκάθαρη οπτική. 

Απ την στιγμή που σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους, δε λογοδοτώ σε κανέναν  και επιλέγω να ζήσω στην ζωή μου.

Πηγη : Φρόσω Φωτεινάκη

ΥΠΟΜΟΝΗ..ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΥΠΟ ΑΙΡΕΣΙΝ

Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, επειδή έχω φτάσει σ ένα σημείο της ζωής μου που δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. 

Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό,  την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.

Δεν έχω  διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σ αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. 

Δεν χαρίζω λεπτό σ αυτούς που λένε ψέματα.

Αποφάσισα να μην συνυπάρχω με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο.

Δεν μπορώ να ανεχθώ την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. 

Δεν μ ενδιαφέρει το κουτσομπολιό.

Αντιπαθώ αντιπαραθέσεις και  συγκρίσεις. 

Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες  προσωπικότητες. 

Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. 

Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. 

 Jose Micard Teixeira. 

Τα πιο πανω ..Είναι από εκείνα τα κείμενα  που τα αναπαράγεις γιατί εκφράζουν κάποια επιθυμία που έχεις καταπιέσει. 

Λες να, κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει, δεν είμαι μόνος με όλους τους τρελούς. 

Κοίτα πως μοιάζουμε μερικές φορές οι άνθρωποι…Ας πουμε..

Η υπομονή σε γενικές γραμμές θεωρείται προτέρημα. 

Η υπομονή ομως δεν είναι αναμονή όπως λανθασμένα τη μεταφράζουμε μερικές φορές. 

Δεν περιμένουμε, υπομένουμε. 

Είναι διαφορετικά πράγματα. 

Και είναι λάθος να υπομένουμε περιμένοντας κάτι. 

Η αναμονή κρύβει συχνά αναβολή και απραξία, ενώ η υπομονή πρέπει να περιλαμβάνει δράση, ή ενέργεια. 

Για αλλάξει αυτό που υπομένουμε. 

Ή μέχρι να αλλάξει αυτό που υπομένουμε.

Η υπομονή είναι προσωπική υπόθεση. 

Είναι επιλογή. 

Υπομένεις για τον εαυτό σου, ακόμα κι αν φαίνεται παροδικά πως γι’ αυτό ευθύνονται άλλοι. 

Υπομένουμε έναν παρανοϊκό , αυτους που δύσκολα  επικοινωνουμε,αυτους που μας  δημιουργούν μονίμως προβλήματα.

Υπομένουμε την ανεργία, την οικονομική δυσχέρεια τη θλίψη γύρω μας. 

Υπομένουμε το σύντροφό μας που μπορεί να αντιμετωπίζει προσωπικά θέματα ή και ολόκληρη την οικογένειά του που δεν συμπαθούμε.

Τη σχέση μας  που  περνάει κρίση. 

Το κυκλοφοριακό, τον κάθε τρελό που πήρε ένα αυτοκίνητο και βγήκε στο δρόμο, αυτόν που μας κλέβει τη σειρά οπουδήποτε, εκείνον που δεν μας σέβεται. 

Υπομένουμε ένα πρόβλημα υγείας δικό μας είτε καποιου αγαπημένου. 

Σε κάθε έκφανση η ζωή, μοιάζει να απαιτεί υπομονή. 

Δεν θα έβγαινε πέρα χωρίς αυτή !

Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή διδαχή, μάθημα ζωής. 

Πρέπει να περιλαμβάνει ενέργεια. Κι αυτή η ενέργεια είναι συνήθως μια απλή εσωτερική αναζήτηση, μια εσωτερική πάλη, αν μπορεί αυτό να είναι απλό… 

Η υπομονή μου θυμίζει μαχαίρι. 

Αν το πιάσεις σωστά από τη λαβή μπορεί να αποδειχτεί το πιο χρήσιμο εργαλείο και να σε σώσει. 

Αν πάλι το πιάσεις ανάποδα, από τη λάμα μπορεί να σε σκοτώσει. 

Γιατί η υπομονή δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς θα ξέρουμε να την παρέχουμε σ εκείνους ανθρώπους και σε εκείνες τις καταστάσεις που το αξίζουν. 

Έτσι θα αναδεικνύεται πάντα μέσα μας και η αξία της υπομονής μας και τελικά θα φωτίζεται η βαθιά προσωπική μας αξία.

ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr

ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ...

Συνηθως ξεχνάμε ότι η Ζωή η ζωη  μας , είναι δώρο 

Γκρινιάζουμε για όσα μας ενοχλούν, χωρίς να κάνουμε το παραμικρό 

για να τ αλλάξουμε. 

Φαινεται είναι στη φύση μας η αχαριστία… 

Κι ομως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε πόλεμο σε απόλυτη φτώχεια,  Γυναίκες που θέλουν ένα παιδί και δεν μπορούν να κάνουν, 

Γονείς που ψάχνουν για δουλειά και δεν μπορούν να βρουν. 

Κι εμείς τα έχουμε όλα αυτά. 

Υγειά , παιδιά , δουλειά , σπίτι, φαγητό, ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπούν. 

Ας μην ειμαστε λοιπον αχαριστοι.

ΓΗΡΑΤΕΙΑ..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ..

Και να που μια μερα εκπληκτοι νοιωσαμε τη μαμα και τον μπαμπα γερους..

Αφήστε τους να μιλάνε , να λένε ιστορίες με την ίδια υπομονή και ενδιαφέρον οπως άκουγαν εσας στα παιδικά σας χρόνια...

Αφήστε τους να απολαύσουν τις συζητήσεις με τα εγγόνια τους γιατί σας βλέπουν σ αυτά...

Αφήστε τους να ζουν ανάμεσα στα αντικείμενα που τους συνόδευαν εδώ και καιρό....

Προσπαθουμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους ..Αυτα Τα τελευταια μετρα δρόμου που έμεινε να διανύσουν   

Δώστε ένα χεράκι, όπως μας έδωσαν στα πρώτα βήματα μας

στο ταξίδι της ζωής !

1,2 χιλ.

ΕΝΤΕΡΟ..ΠΟΛΥΠΟΔΕΣ..ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ.. ΚΑΡΚΙΝΟΣ

 

Πώς αναπτύσσεται ενας πολύποδας του εντέρου και πότε εξελίσσεται σε καρκίνο. 

Ενα ερώτημα που απασχολεί πολλούς   

Υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί ο πολύποδας σε καρκίνο κι, αν ναι, 

σε πόσο καιρό...

Ένας πολύποδας αρχίζει από μία μετάλλαξη σ ένα απ τα αναρίθμητα κύτταρα στο εσωτερικό τοίχωμα του οργάνου

Τα βλαστικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται (διαιρούνται) ασταμάτητα και μετά από κάθε διαίρεση δημιουργούνται μεταλλάξεις 

Η διαδικασία είναι γρήγορη. 

Το εσωτερικό τοίχωμα του παχέος εντέρου αντικαθιστάται ...

μία φορά την εβδομάδα 

Καθώς, όμως, συσσωρεύονται τα μεταλλαγμένα κύτταρα στο τοίχωμα του εντέρου, μπορεί να δημιουργηθεί μία μικρή συνάθροιση που εμφανίζεται σαν πολύποδας. 

Ο πολύποδας μεγαλώνει σταδιακά, καθώς αυξάνονται πάνω του τα μεταλλαγμένα κύτταρα και επιβιώνουν ολοένα περισσότερο.

Τελικά, με την πάροδο του χρόνου, η όλη διαδικασία μπορεί να πάρει μία κακοηθη στροφή. 

Τα καλά νέα , αν μπορει κανεις να τα πει καλα, είναι ότι πρόκειται για 

πολύ αργή διαδικασία. 

Από τη στιγμή που θα αναπτυχθεί 

ο πολύποδας, χρειάζονται δέκα χρόνια  έως ότου εξελιχθεί. 

Επομένως υπάρχει το χρονικό περιθώριο να ανιχνευθεί και να αντιμετωπιστεί 

πριν γίνει καρκίνος

Ο καθημερινος έλεγχος του εντέρου με κανονικες κενωσεις, χωρις δυσκοιλιοτητα ή διαρροιες επιτρέπει τον έγκαιρο εντοπισμό σε καλοήθες στάδιο. 

Μ αυτό τον τρόπο περιοριζεται ο κίνδυνος καρκίνου απ αυτόν.

Εάν κάποιος έχει οικογενειακό ιστορικό πρέπει να προσεχει την καθημερινοτητα του. 

ΠΗΓΗ – www.iatropedia.gr