Η φιλαυτία είναι η στάση ζωής.
Υπάρχει στον καθένα μας,
σαν στοιχείο του χαρακτήρα μας.
Απ τον άστεγο, που κοιμάται
στους δρόμους, μέχρι τον
εξωφρενικά πλούσιο.
Η αγάπη του
εαυτού, είναι που χαρακτηρίζει
απλά τον φίλαυτο αστεγο,αλλά και
τον άφρονα πλούσιο.
Ο συγκεκριμμενος πλούσιος, δεν
βλέπει τίποτε άλλο παρά την
ανάγκη μεγαλυτέρων αποθηκών,
ζώντας με τη απάτη της απόλυτης
ασφάλειας.
Πιστεύει οτι έχει
πολλά αγαθά, για πολλά
χρόνια.
Ετσι πλήρης μακαριότητας
λέει Ψυχή μου , αναπαύου, φάγε,
πίε, ευφραίνου.
Το πάθος της
πλεονεξίας, σημειώνει η
παραβολή,του πλούτου που δεν
είναι καρπός αδικίας ή κλοπής.
Το αντίθετο.
Ο άφρων ήταν
γαιοκτήμονας και η γη του έδωσε
μεγαλύτερη σοδειά.
Σύμφωνα με
Ιουδαϊκή ερμηνεία,αυτό μπορεί να
θεωρηθεί ως ευλογία Θεού.
Οι
Πατέρες ομως είναι σαφείς:
Το
πλεόνασμα προέρχεται από την
κλοπή εκείνων που το έχουν
πραγματική ανάγκη. Αν ο
κατέχων
δεν αρπάζει άμεσα, ωστόσο
στερεί
έμμεσα,αφού το ογκούμενο
πλεόνασμα παράγει
υστέρημα,εξαιτίας της
ανισοκατανομής των κοινών
αγαθών.
Υπάρχει μόνο μια μικρή
διαφορά ανάμεσα στον κλέφτη και
στον πλεονέκτη, σύμφωνα με τον
άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Ο
πρώτος κλέβει τη νύχτα, ενώ ο
δεύτερος την ημέρα.
Κάποια
στιγμή όμως,το θέατρο αυτής της
ζωής τελειώνει.
Κι ο άνθρωπος
συνειδητοποιεί ότι από όσα κατείχε
και χρησιμοποιούσε στη
¨σκηνή¨της ζωής τίποτε δεν του
ανήκει.Κι ο ίδιος, παρ όλη τη
φιλαυτία του τίποτα δεν
διασώζει θάβεται στη μητέρα
γη. Στο πικρό τέλος της
παραβολής ο Θεός λέει στον
ανόητο:άφρων, αυτή τη νύχτα
απαιτούν από σένα την ψυχή
σου.Κι αυτά που ετοίμασες, σε
ποιόν θα ανήκουν; Ποιοί απαιτούν
την θλιβερή ζωή του;Οι δαίμονες
που θα τον σύρουν στον τόπο της
επιλογής του την άβυσσο της
ακοινωνησίας, το σκοτάδι της
αφιλίας, στην εμπειρία του
πραγματικού θανάτου.
Αυτός ο πλούσιος δεν θα
έχει ούτε
όνομα, ούτε μνήμη, ούτε
σωτηρία.
Στον αντίποδα
τωρα.Υπάρχει ο σωζόμενος
πλούσιος. Εκείνος που ενώ με
τίμια μέσα αποκτά ή κληρονομεί
πλούτο, θεωρεί τον εαυτό
του οικονόμο αυτού του
πλούτου για τις ανάγκες του
κόσμου. Οικονομική είναι η χρήση
του πλούτου, όταν δίνει το
περίσσευμαστους άλλους,
αναπληρώνοντας το υστέρημά
τους.Αυτή είναι η αληθινή
κοινωνικότητα.
Αυτός είναι ο
αληθινά φιλάνθρωπος,
εκείνος που
δεν θεωρεί τίποτε δικό του. Είναι
διαχειριστής στη περιουσία του
Θεού, που την προσφέρει σε
όλους ανεξαιρέτως. Υπάρχει
λοιπόν ανάγκη θεραπείας πριν το
τέλος της παράστασης.Είναι η
καταπολέμηση της πλεονεξίας και
της φιλαυτίας.
Πρακτικός τρόπος
για την αντιμετώπιση της
πλεονεξίας, είναι η παραμονή μας
στα χρειώδη, τα αναγκαία. Οι
αισθήσεις απαιτούν
περισσότερα. Παραιτούμενοι από
τις απαιτήσεις αυτές, αρκούμεθα
στα αναγκαία του βίου:την απλή
τροφή, το απλό ένδυμα, το απλό
κατάλυμα.Ο αυτάρκης
χρησιμοποιεί απλώς
όσα καλύπτουν
τις ανάγκες του. Για δε τη
φιλαυτία, αρκεί η καλλιέργεια της
έμπρακτης αγάπης.Εγώ
προσεγγίζω αυτόν που έχει την
ανάγκη μου,και δεν περιμένω τον
άλλον να έρθη σε μένα για
βοήθεια.Η πρωταρχική ευαγγελική
εντολή, υποδεικνύει όχι τί να μη
κάνεις, αλλά τί να κάνεις.
Σου λέει όχι απλώς να μη κάνεις
στους άλλους αυτό που δεν
θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε
σένα,
αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: να
κάνεις στους άλλους αυτό που
θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε
σένα.Γι αυτό και ο άγιος
Αναστάσιος ο Σιναΐτης
καταδικάζειόχι μόνο τον πλούσιο
που θησαυρίζει από αδικίες,αλλά
και εκείνον που μπορεί να σώσει
κάποιον άνθρωπο από λιμό, χρέος
ή αιχμαλωσία, κι όμως δεν το
κάνει.Δεν αρκεί να εφησυχάζεις,
πιστεύοντας πως δεν εχεις
πειράξει κανέναν. Αυτό δεν σε
σώζει, δεν σε αναδεικνύει
άνθρωπο. Αλλά να πλησιάζεις, να
σκύβεις στο πρόβλημα του
άλλου.Δεν χρειάζεται πάντα
χρήματα ο πλησίον, κάποτε
χρειάζεται τον καλό λόγο,το
ειλικρινές ενδιαφέρον,
την ευγενική
συμπεριφορά.
Αλλά και σε υλικό
επίπεδο, αυτό που περισσεύει
χάρη
στη δική σου άσκηση και
εγκράτεια
είναι να μη συσσωρεύεται, αλλά
να προσφέρεται για τις ανάγκες
των
αδυνάτων.
Τέλος, και το
προσωπικό χάρισμα να διατίθεται
στη θεραπεία των αναγκών των
άλλων.
Ώστε χρήματα και χαρίσματα
να μη
κατέχονται, αλλά
να μοιράζονται.
Ο Θεός μιλά στο
τέλος της παραβολής,αλλά μέσα
από την παραβολή μιλά κάθε
στιγμή, αιώνια παρών,
στον καθένα μας προσωπικά,
ώστε να
έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα
μάτια της ψυχής. Η εποχή μας
δημιουργησε ένα τραγικό υβρίδιο,
που ατυχώς ζήσαμε όλοι , στη
χώρα μας, τα τελευταία χρόνια
της
δεκαετίας του 90.
Όχι τον άφρονα
πλούσιο που συνάζει απλώς τον
πλούτο που δίνει η γη, αλλά τον
άφρονα επενδυτή, που κάνει το
κέρδος αυτοσκοπό και νόημα
ζωής σε ένα κυρίαρχο οικονομικό
σύστημα.Τότε χάθηκε σχεδόν το
1/3 του συσωρευμένου
πλούτου, απο μικρούς και
μεγάλους δήθεν επενδυτές, που
πουλούσαν τα σπίτια τους κι
έπαιζαν στο χρηματιστήριο.
Το
2000, τέλειωσε το αστείο,
μαζί με
αρκετά δις που κέρδισαν
οι άλλοι άφρονες έξυπνοι που μας
κορόϊδεψαν.Η αλλοτρίωση υπήρξε
ακόμη βαθύτερη. Η αρχή της
νόσου είναι η ίδια, ίδια και η
κατάληξη. Κανείς και με τιποτα
δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά
του άλλου.Όποιος θέλει να είναι
άφρων, ας είναι. Εμείς οι
υπόλοιποι ας παραμείνουμε στα
χρειώδη. Ας κάνουμε το
περίσσευμα μας¨ευλογία¨.Ας
ζήσουμε σαν άρχοντες από το
υστέρημά μας, κι αυτό, αν δώσει ο
Θεός και είναι αγάπη, θα μας
κάνει αληθινά πλούσιους.
Χαίρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου