ΘΕΕ ΜΟΥ…ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΕ..

 

Θεέ μου μεγαλοδύναμε

Γιώργος Μουσταΐρας. Η προσευχή του μάγκα . Ντουμανιές : Παραδοσιακό 

Θεέ μου μεγαλοδύναμε που `σαι ψηλά εκεί απάνω ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου στον αργιλέ μου απάνω . Ανάμεσα στης εκκλησιάς τις αψηλές καμάρες ανάβαμε τις λουλαδιές, Θεούλη μου σα να `τανε λαμπάδες. Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα με τ’ άσπρα του τα γένια τραβάω μία ντουμανιά, Θεούλη μου ξεραίνεται στα γέλια Κι όταν ανάψει ο αργιλές κι έρθουμε σε ντουμάνι στείλε όλους τους αγγέλους σου, Θεούλη μου να πουν το νάνι νάνι

To ¨πρελούδιο¨  είναι μουσικη  σχεδιασμένη να παιχθεί ως εισαγωγή, πριν από μια σουϊτα ή μια  φουγκα που είναι σύνθεση  ελεύθερη στη δομή  αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα  οι συνθέσεις του Σοπεν.

Εξ αλλου Ο όρος ¨φούγκα¨προερχεται απ τη λατ. fuga που σημαίνει φυγή, τροπή,  απόδραση η οποία με τη σειρά προέρχεται, τόσο από το ρήμα  fugare κυνηγώ και fugere διαφεύγω, δραπετεύω.

Ολα αυτα για να σας θυμισω ένα καυστικο ανεκδοτο,που καλα θα κανουν μερικοι να το θυμουνται γελωντας ή κλαιγοντας εξαρταται. 

Το τραγουδι ¨πρελουδιο¨, ειναι αγνωστου συνθετη, παλιο οσο κι οι χασικληδες του περασμενου αιωνα. Τιποτα τυχαιο. 

Ο τυραννισμενος λαος, παντα εψαχνε διαφυγη απ την πραγματικοτητα ατυχως με λαθος τροπο, και μεσα.

Ομως η σπαραχτικη αναφορα στον Θεο κατι θελει να μας πει.

Πεθαίνει ένας χασικλής και πάει στην κόλαση Όμως η κόλαση δεν ήταν έτσι όπως την είχε φανταστεί.

Ηταν ένας μακρύς, ατελειωτος  και  περίεργος διάδρομος γεμάτος πόρτες. 

Κοιτάει την πρώτη πόρτα που έγραφε:

Κολαση Για Εκβιαστες.

– Χριστέ μου, τι με περιμένει; αναρωτήθηκε.Πάει παρακάτω και βλέπει μιαν άλλη πόρτα που έγραφε

Κολαση Για Δολοφονους.

– Θεέ μου, συγχώρα με, πού ήρθα;

Στο τέλος του διαδρόμου, αφου περασε απειρες πόρτες, βλέπει μια που έγραφε:

Κολαση Για Χασικληδες.

Τον κοβει κρυος ιδρωτας, από μιαν απροσμενη   αγωνία. Ανοίγει την πόρτα και τι βλέπει Τεράστιες ντανες φουντας  πρωτης ποιοτητας, Δεν πιστεύει στα μάτια του ο φτωχος.Τι  τύχη βουνο  ηταν αυτή.

Καπου εκει, νασου  ένας τύπος ατάραχος να  στριβει τσιγαριλίκια.

Τον πλησιάζει διστακτικά, αλλα και γεματος απιστευτη προσμονη, και του λέει:

– Ρε φιλε, να πάρω λίγο ¨χόρτο¨ να στρίψω και γω ένα;

– Και το ρωτάς; Πάρε του λέει αδιάφορα, ο άλλος.Αφού στρίβει το πρώτο τσιγάρο, μετά από λίγη ώρα του ξαναλέει:

– Ξέρεις, να πάρω λίγο παραπάνω, για να έχω και για το βράδυ καβατζα;

– Ακου, λέει. Ολα αυτά δικά μας είναι, ξέρεις. Πάρε χωρίς να ντρέπεσαι.

Παίρνει μπόλικο χόρτο και στρίβει καμμιά δεκαριά τσιγάρα.   Χωρίς να το σκεφτεί ξαναρωτάει τον τύπο:

– Μήπως έχεις μια φωτιά για να ανάψω ;

Τον κοιτάζει περίεργα ο άλλος και του λέει:

– Ρε φίλε, αν είχαμε και φωτιά εδώ μέσα,δεν θαμασταν στη κολαση,  αλλα στον παράδεισο.

Θα μου πειτε τωρα ότι αστειευομαι με τοσο σοβαρα θεματα.

Οχι δεν αστειευομαι, απλα, σατυριζω Την εικονικη πραγματικοτητα  που βιωνουμε όλοι τραγουδωντας το κλασσικο παιδικο τραγουδακι

¨χαρωπά τα δυο μου δαχτυλα χτυπώ¨

Χαιρετε..