ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ

 

Τα βιώματά  είναι εκείνα τα οποία μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Μας διαμορφώνουν. Μας επηρεαζουν  υποσυνείδητα αλλα και συνειδητά. 

Εχουμε τους γονεις στο μυαλό μας σαν αυθεντίες, αλλά  κι εκείνοι είναι  θνητοί, που σίγουρα κουβαλούν κατάλοιπα απ’ τους δικούς τους γονείς, κάτι που μας περνάνε άθελά τους.

Μας μεταφέρουν δικά τους συμπλέγματα , μας επικρίνουν  μας τοποθετούν σε περιβάλλον υπερπροστατευτικότητας, με θετική διάθεση κι αγνές προθέσεις, μα με καταστροφικές πρακτικές συνέπειες για την ψυχική μας υγεία.

Δεν υπάρχει manual στο πώς να γίνεις ο τέλειος γονιός ή πώς να συμπεριφερθείς στο παιδί σου. Επομένως είναι λογικό οι γονείς κι εμείς αργότερα ίσως, αν κάνουμε παιδιά, να περάσουμε, ασυνείδητα πράγματα και τραύματα στα παιδιά μας. 

Είναι τα πρώτα άτομα που ερχόμαστε σε επαφή απ’ την αρχή της ζωής μας και τα πρώτα άτομα που μιμούμαστε.

Με πολύ απλές φράσεις, αλλά και πολύ ασήμαντες γι’ αυτούς πράξεις, μας κάνουν ίσως συχνά να νιώθουμε άσχημα με τον εαυτό μας ή μας περνούν λάθος πρότυπα 

Όλα αυτά φυσικά, δε γίνονται συνειδητά ούτε σκόπιμα, αλλά μέσω συμπεριφορων επαναλαμβανόμενων   που συναντάμε απ’ την  παιδική μας ηλικία.

Η αγάπη που θα νιώσει ένα παιδί απ’ τους γονείς του συνήθως θα είναι ανάλογη με αυτή που το παιδί αργότερα θα εκφράσει στις διαπροσωπικές του σχέσεις. 

Αν ένα παιδί έχει λάβει αγάπη που βασίζεται στην εξάρτηση και στην εμμονή, τότε πιθανότερο να εκφράσει αργότερα στη ζωή του ένα ανάλογο ή παρόμοιο τρόπο αγάπης. 

Το ίδιο και με την αδιαφορία, τη ζήλια, την ανιδιοτέλεια κι όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά.

Κουβαλάμε μέσα μας για πάντα τους γονείς μας κι όσα εκείνοι μας πέρασαν μέσα απ’ την διαπαιδαγώγηση που λάβαμε. 

Είναι λογικό, λοιπόν, αν δεν το έχουμε σκεφτεί εμείς οι ίδιοι, να περνάμε στους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας όσα ψυχολογικά χαρακτηριστικά πήραμε από εκείνους. 

Κι αν πρόκειται για θετικά χαρακτηριστικά έχει καλώς, τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για αρνητικά κατάλοιπα του παρελθόντος;

Εκεί έρχεται η ανάγκη για προσωπική αυτοβελτίωση κι αναζήτηση. Εκεί είναι που εμείς πρέπει να κάτσουμε με τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε τι πρέπει να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε στο παρελθόν. 

Είναι, λοιπόν, ώρα να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με τους γονείς μας κι όσα εκείνοι μας εμφύτεψαν. 

Όχι γιατί δεν τους αγαπάμε ή δεν τους εκτιμάμε, αλλά γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι από εκείνους κι οφείλουμε να διαφοροποιηθούμε και να βελτιωθούμε, να στηριχτούμε στις καθαρά δικές μας απόψεις και να διαμορφώσουμε την αποκλειστικά προσωπική μας στάση ζωής.

Μπορεί τα χαρακτηριστικά που μας πέρασαν οι γονείς μας για την εποχή, την κοινωνία και το περιβάλλον που εκείνοι μεγάλωναν να ήταν τα κατάλληλα, όμως οι εποχές αλλάζουν, ευτυχώς, εξελίσσονται κι απαιτούν όσο το δυνατόν γρηγορότερη βελτίωση.

Αν οι γονείς μάς δουν να διαφοροποιούμαστε, να αφήνουμε πίσω τα ψυχολογικά στίγματα που μας έχουν περάσει και να προσπαθούμε να αποκτήσουμε τη δική μας ταυτότητα, χωρίς να περνάμε τα κατάλοιπά μας στο γύρω κοινωνικό μας περιβάλλον, τότε είναι που θα νιώσουν τη μεγαλύτερη ικανοποίηση για εμάς και για ό,τι εκείνοι δημιούργησαν. 

Απλα αλλα ταυτοχρονα και δυσκολα.

Χαιρετε

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ

 

Ισως η αποφασιστική συμπεριφορά να φαινεται  σκληρή.  

Δεν μου αρέσει να εισβάλλεις στον προσωπικό μου χώρο, να με περιφρονείς, να με κάνεις να νιώθω μικρή, ενώ η καρδιά μου και η θέλησή μου είναι μεγάλες. 

Δεν μου αρέσει αυτό και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, έτσι ώστε να καταλάβεις και να μάθεις πού βρίσκονται τα όριά μου και ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περάσεις τα σύνορα, εάν με εκτιμάς πραγματικά.

Μια διάσταση που πρέπει να λάβουμε υπ΄όψιν είναι η ανάγκη να αναπτύξουμε μια συμπεριφορά δυναμική και αποφασιστική ήδη από το περιβάλλον του σχολείου και του πανεπιστημίου.

Ένας μαθητής,  ή ένας ενήλικος που ενεργεί δυναμικά είναι άτομο ελεύθερο,  σεβαστό και  ευτυχισμένο.

Εκφράζω αυτό που ενοχλεί: είναι ζήτημα προσωπικής αξιοπρέπειας

Είναι προτιμότερο να γνωρίζουμε τα δικαιώματα μας όταν θέλουμε να βρεθούμε σε μια αλληλεπίδραση με κάποιον άλλον∙ είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και η αξιοπρέπεια θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπερβαίνει τον φόβο, την ανησυχία, το άγχος να είμαστε πάντοτε ευχάριστοι στους άλλους, τον τρόμο να μην είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών των άλλων.

Η αποφασιστική συμπεριφορά δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαθιά εκτίμηση του εαυτού μας,

Η βεβαιότητα της δεξιότητας να ενεργούμε δυναμικά αλλά με σεβασμό στα κοινωνικά πλαίσια, τα τόσο περίπλοκα και σύνθετα κοινωνικά πλαίσια του καιρού μας.

Αφ’ ετέρου, είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας με επιθετική συμπεριφορά, σα να ζούμε σε μια ζούγκλα. 

Το μυστικό λικνίζεται στην ισορροπία, τον σεβασμό, τη γνώση να ξέρεις πώς να ενεργείς…

Η ανάγκη να ικανοποιούμε τους πάντες

Βαθιά μέσα μας κρύβουμε  ένα τεράστιο άγχος που δεν είναι άλλο από την προσωπική ανάγκη που έχουμε να ικανοποιούμε όλον τον κόσμο και να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών τους.

Ας καταρρίψουμε αυτόν τον μύθο 

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή δεν είναι μια υγιής πρακτική: η φθορά που προκαλούμε στον εαυτό μας είναι τεράστια και ήρθε ο καιρός να το αντιμετωπίσουμε.

Πίσω από αυτό το είδος διεκδίκησης κρύβεται μια συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης. 

Επιπλέον, αυτή η ανάγκη προσκολλάται στη λανθασμένη άποψη που μας ταλαιπωρεί, ότι 

Αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για μένα είναι πιο σημαντικό από την άποψη που έχω εγώ για τον εαυτό μου .

Ο πρώτος κανόνας εκτίμησης του εαυτού μας είναι ότι πριν γίνουμε εμείς αποδεκτοί από τους άλλους, πρέπει πρώτα από όλους να αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό χρειάζεται  δύναμη, θάρρος και υπομονή να ξεμπλέξουμε τα αναρίθμητα δεσμά που μας πνίγουν:

• Τον δεσμό που μας ενώνει με όσους δεν αποδέχονται τον τρόπο που νιώθουμε και βλέπουμε τη ζωή μας.
• Το θάρρος να κόψουμε το νήμα που μας δένει με την ανάγκη επιβεβαίωσης και ικανοποίησης των άλλων. Πάρτε την απόφαση ότι οι άλλοι δεν βλέπουν τη ζωή με τα δικά σας μάτια, ούτε βιώνουν την ευτυχία με τη δική σας αύρα.
• Λύστε τον δεσμό της παθητικότητας στην οποία μας οδηγεί ο φόβος.

Μπορούμε να εκφράσουμε τις επιθυμίες με αποφασιστικότητα 

Όλα εκείνα που μας ενοχλούν αλλά κρύβονται μέσα στην ψυχή μας, για τα οποία σωπαίνουμε, μας κάνουν να ασφυκτιούμε, να πνιγόμαστε. 

Τα παίρνουμε όλα πάνω μας, και στο τέλος, αρρωσταίνουμε, δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας με το δικό μας δηλητήριο.

Έτσι, όταν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε την τελευταία στιγμή, αηδιασμένοι από το μίσος και την ματαίωση, οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν, δεν νιώθουν όλα εκείνα τα πράγματα που εμείς κρατούσαμε μέσα μας σιωπηλά.

Η αποφασιστικότητα είναι η πυξίδα της εκτίμησης του εαυτού μας, η φωνή που δίνει ηχώ στην αξιοπρέπειά μας και μάχεται για το δίκαιό μας, καθώς είναι ζωτική σημασίας να αναπτύξουμε στρατηγικές που θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε στη συμπεριφορά μας:

• Εντάξτε στο καθημερινό σας λεξιλόγιο ρήματα όπως 
• επιθυμώ, μού αρέσει, αισθάνομαι. Συνειδητοποιήστε εκείνο το συναίσθημα, ή την αίσθηση που εκπέμπουν αυτά τα ρήματα κάθε φορά που τα χρησιμοποιείτε.
• Εάν αντιμετωπίζετε μια σύνθετη κατάσταση, μην μένετε στη σιωπή. Εάν κάτι σας ενοχλεί, σας προβληματίζει, ή σας ανησυχεί προσπαθήστε να αποσαφηνίσετε τα πράγματα εκείνη την ώρα..
• Αναγνωρίστε το θετικό στη συμπεριφορά των άλλων: ενισχύστε αυτή τη συμπεριφορά, η οποία σας εμπλουτίζει και την οποία θεωρείτε θετική, όπως θα έλεγε ο Kant, που είναι μια αναπαράσταση ενός καθολικού έργου.
• Όταν αντιμετωπίζετε μια κατάσταση που σας γεμίζει θυμό ή μίσος, πάρτε βαθιά αναπνοή, αναπνεύστε και μεταφράστε σε λέξεις κάθε αίσθηση χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες φράσεις, όπως αυτό με ενοχλεί, διότι …  με προσβάλλει αυτό, διότι 
• Μη χρησιμοποιείτε  κατηγορίες, ειρωνεία. Εκφράστε τα δικαιώματα και τις ανάγκες σας, ακούστε τους άλλους και μη φοβάστε να διεκδικείτε και να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας. Σεβαστείτε τον εαυτό σας και τους άλλους, 

Η αποφασιστικότητα είναι το όπλο της προσωπικής οξυδέρκειας και προστασίας∙ εάν την χρησιμοποιήσουμε σοφά, μπορεί να γίνει η καλύτερη πηγή που θα δροσίσει και θα αναζωογονήσει την αυτοεκτίμησή μας.

ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΜΩΣ ΝΙΚΑΜΕ

 

Όταν ξαφνικα ο θάνατος παίρνει έναν δικό μας άνθρωπο, το σοκ που βιώνει το σώμα μας, είναι τεράστιο  Χάνουμε την γη κάτω απ’ τα πόδια μας.

Το σπίτι μας γεμίζει  κόσμο. Οι κινήσεις μας είναι μηχανικές,  η ματιά μας είναι θολή. 

Πέφτει η νύχτα και το σπίτι αδειάζει επικρατεί μια αλλόκοτη σιωπή. Εκεί ακριβώς στην σιωπή, αρχίζουν να λειτουργούν οι μηχανισμοί μας και είναι σημαντικό να ακούσουμε και να κατανοήσουμε τι θέλουν να μας πουν.

Το πένθος ο πόνος δεν μπορούν να εξαφανιστούν, η πληγή της απώλειας χαράσσεται στα κύτταρα μας για πάντα. 

Αυτό που σιγά σιγά μαθαίνουμε είναι πως να διαχειριζόμαστε αυτή την πληγή, μαθαίνουμε να ζούμε και να την φροντίζουμε. 

Ο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που μέσα στο χαμό, δεν ξεχνά να κοιτάζει τον ουρανό με τα φωτεινά του άστρα, το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή, τα χρώματα, τις μυρωδιές.

Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας επιτρέπει να κλάψουμε, να λυγίσουμε, να ηττηθούμε και πάνω από όλα πρέπει να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι, και να έχουμε βρει τι θέλουμε. 

Πετυχημένος είναι πια εκείνος που δουλεύει αρκετές ώρες, είναι αναγνωρισμένος, πολυάσχολος και είναι πάντοτε χαμογελαστός.

Έχουν βγει τόσα βιβλία που σου λένε πως να είσαι ευτυχισμένος, πως να κατακτήσεις ότι ονειρεύτηκες και πως να σκέφτεσαι θετικά. 

Όλα  μέσα σ’ έναν τροχό που όλο κυλάει και δεν έχει σταματημό. Κάπως έτσι καταφέρνουμε να γινόμαστε μηχανές, αλλά ακόμη και αυτές κάποτε χαλάνε. 

Δεν μάθαμε να μας φροντίζουμε, γιατί δεν μπορούμε να αισθανθούμε πως το έχουμε ανάγκη.

Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι, πλημμυρισμένοι από συναισθήματα και το καθένα από αυτά, χρειάζεται χρόνο να μεγαλώσει και να κατανοηθεί.

Στην δουλειά μου συναντώ ανθρώπους, που θα ήθελαν να υπάρχει ένα μαγικό κουμπί, όπου θα εξαφανίζει τον πόνο, την θλίψη, τον χαμό, την απώλεια, την ήττα, την νίκη, την χαρά και τόσα άλλα.

Τρέχουμε, ξεχνώντας να απολαύσουμε, γεμίζουμε με υποχρεώσεις και δεν έχουμε χρόνο να νιώσουμε και να βιώσουμε τα συναισθήματα μας. 

Συχνά νιώθουμε χαλια ψυχικά και σωματικά, ακριβώς γιατί δεν μάθαμε να κάνουμε διαλείμματα.

Παγώνουμε, λες και μέσα μας ζει ένας αιώνιος χειμώνας, ούτε κουβέρτα δεν βάζουμε πάνω στο παγωμένο μας σώμα. 

Χάνουμε την ενσυναίσθηση μας, την ικανότητα μας να νιώθουμε τους άλλους. 

Ζούμε περιτριγυρισμένοι από τοίχους που χτίσαμε είτε για να μην μας ενοχλούν είτε για να μην νιώθουμε.

Λένε πως όταν φεύγει ένας άνθρωπος, το πρώτο πράγμα που ξεχνάς είναι η φωνή του. 

Εγώ πιστεύω πως ακόμη και η φωνή του υπάρχει στον αέρα που αναπνέουμε. 

Βοηθάει να του μιλάμε, να τον έχουμε γύρω μας λες και δεν έφυγε ποτέ, γιατί δεν μπορεί να φύγει.

Δεν χάνεται κάτι που αγαπάμε, δεν σβήνει καμιά μορφή απ’ το μυαλό μας, όσο βιώνουμε ολοζώντανη την ύπαρξη του. 

Το γράψιμο, οι μνήμες, η μυρωδιά του και τόσα άλλα θα φέρνουν κοντά μας όσους χάσαμε. 

Αυτή είναι και η  ιδιομορφία μας σαν άνθρωποι, να αισθανόμαστε 

Το πιο όμορφο δώρο που μας δόθηκε.

ΜΑΘΕ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ..

 

Λεω στην Ελενη που σχεδον παντα ειναι απορημενη γιατι της συμβαινουν ολα αυτα.

Να φεύγεις απ τους δειλούς που σε έχουν στο χερι.

Το ξέρεις αλλά δε θες να το δεις. 

Είναι η μοναξιά που σε πειράζει; ομως και πάλι μόνη είσαι 

Να φεύγεις όταν βλεπεις οτι δεν έχουν χρόνο για σένα και προσπαθούν να σε στριμώξουν στο πρόγραμμα τους. 

Να παρακαλάς να σαι στη ζωή τους ενώ δεν έχει θέση για σένα. 

Σ αυτή τη ζωή δεν παίρνεις ό,τι δίνεις. Παίρνεις ό,τι ζητάς. 

Αν δε ζητάς πολλά και δε βάζεις τον εαυτό σου ψηλά, κανείς δε θα το κάνει για σένα. 

Αν κάνεις εκπτώσεις εσύ , οι άλλοι θα επιδιώξουν να σε ξεπουλησουν.

Να φεύγεις όταν  η φωνή μέσα σου φωνάζει, αλλά το συναίσθημα δεν υπακούει, αφου ξερεις το ένστικτο δύσκολα σε προδίδει. 

Ακόμα κι απ τον ίδιο σου εαυτό να φεύγεις, αφου βλέπεις ποσο είναι αδύναμος να κάνει αυτό που πρέπει και πάει να σε προδώσει.

Να φεύγεις. 

Στην περίπτωση αυτή, φυγή δε σημαίνει αδυναμία. Απλά κάποιες φορές χρειάζεται να ξεφύγεις απ’ όλα. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να γυρίσεις την πλάτη και να τρέξεις… 

Και δε χρειάζεται να κάνεις θεαματική έξοδο. 

Να φεύγεις σιωπηλά κι αθόρυβα στις μύτες των ποδιών σου. Απ το λίγο, για το πολύ. 

Δε χρειάζονται πάντα εξηγήσεις, ούτε αντίο. 

Να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο γιατί ξέρεις ότι κάτι καλύτερο σε περιμένει…ή μηπως δεν το ξερεις . Μπορει κι αυτο. 

Αλλωστε σ εχουν βεβαιωσει ποσο ανοητα συναισθηματικη εισαι...

ΑΝΑΤΡΕΦΟΝΤΑΣ..ΠΑΙΔΙΑ

 

Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης  χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν.

Ο θυμός απέναντι σ έναν γονιό συνηθως παραμένει ασυνείδητος απωθημένος . 

Το κακο νεο ειναι οτι δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους,  ή σε υποτιθέμενους εχθρούς.

Ενηλικοι που ως παιδιά έλαβαν στοργή και συμπαράσταση υιοθετούν από νωρίς τον γεμάτο κατανόηση και αυτόνομο τρόπο συμπεριφοράς των γονιών τους. 

Ένα παιδί που έχει ανατραφεί με τη χρήση βίας φοβάται να προσλάβει νέες εμπειρίες, γιατί στα μάτια του ελλοχεύει παντού ο κίνδυνος εντελώς ξαφνικά να τιμωρηθεί για υποτιθέμενα σφάλματα. 

Στον μετέπειτα ενήλικο θα λείπει η πυξίδα των εμπειριών, που θα τον καθοδηγούσε.

Γι’ αυτό και θα υποκλίνεται με δουλοπρέπεια μπροστά στην εξουσία και θα φέρεται στους πιο αδύναμους σαν να ήταν δούλοι του, έτσι όπως βίωσε ως παιδί την αυθαιρεσία των γονιών του.

Η συγχώρεση δεν  βοηθάει, όσο συγκαλύπτει αυτά που συνέβησαν. 

Η αγάπη και η αυταπάτη αλληλοαποκλείονται.

Απ την άρνηση της οδύνης στο  παρελθόν, γεννιέται το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους. 

Αποτελεί προσκόλληση στην αυταπάτη και αδιέξοδο. 

Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια.

Τελικα η βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία. 

Τα παιδιά πρεπει να μεγαλωνουν βλεποντας την αγαπη των γονιων μεταξυ τους, κι οχι τη βια και το μισος, ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον αλλον. 

ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΠΑΤΑΛΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ

 

Σ αυτόν τον κόσμο ο χρονος μας είναι τόσο σύντομος που το να τον γεμίζουμε με καυγάδες, άχρηστες διαφωνίες, ζήλια, ασυγχώρητη αγανάκτηση και μια συνεχή επικριτική στάση είναι γελοία σπατάλη ενέργειας.

Σου ράγισε κάποιος την καρδιά; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σας έχει προδώσει, εκφοβίσει, εξαπατήσει ή ταπεινώσει κάποιος; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Σε έχει προσβάλει κάποιος χωρίς λόγο;

Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε!

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Κάποιος γείτονας έκανε κάποιο σχόλιο που δεν σας άρεσε; Μείνετε ήρεμοι και αγνοήστε το.

Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο!

Όποια προβλήματα και να μας φέρει κάποιος, ας θυμόμαστε ότι το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Κανείς δεν γνωρίζει τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος.

Το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο!

Ας είμαστε σεβαστοί, ευγενικοί, ας πάμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη και χαρά, άλλωστε το ταξίδι μας μαζί είναι πολύ σύντομο.

Πρόσεχε αγαπητέ φίλε και μην σε πιάνει κριτική, κρίση και τσακωμός.

Επιδιώξτε να κάνετε το καλό οπουδήποτε και όποτε, και αδιάκοπα ευλογείτε όλους τους ανθρώπους που συναντάτε, γιατί ο καθένας φέρει ένα ανείπωτο φορτίο στην ψυχή του».

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

 

Ήταν το έτος 1938 όταν μια ομάδα ερευνητών του Χάρβαρντ ξεκίνησε μια μελέτη για να απαντήσει σε ένα ερώτημα: 

Τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους;

Στο μικροσκόπιο των ερευνητών μπήκαν αρχικά 724 άτομα – ήταν αγόρια από μη προνομιούχες οικογένειες της Βοστώνης και φοιτητές του ιδρύματος. 

Στη συνέχεια προστέθηκαν οι σύζυγοί τους, κατόπιν τα παιδιά τους, μετά τα εγγόνια τους. 

Οι ερευνητές του Χάρβαρντ ενσωμάτωσαν τελικά στη μελέτη τους 1.300 απογόνους που προέρχονταν από την αρχική ομάδα.

Ανά τακτά διαστήματα, συγκέντρωναν πληροφορίες για τους συμμετέχοντες που ξεκινούσε από την οικονομική τους κατάσταση και την επαγγελματική τους ανέλιξη για να φτάσει έως την υγεία τους. 

Ήταν άνθρωποι που παντρεύονταν και χώριζαν, γνώριζαν επιτυχίες και αποτυχίες, γίνονταν γονείς ή έμεναν άκληροι, αποκτούσαν πλούτο ή ζούσαν σε συνθήκες οικονομικής στενότητας.

Στη μακροβιότερη μελέτη στην ιστορία, το συμπέρασμα στο τέλος ήταν ένα: 

Το κλειδί της ανθρώπινης ευτυχίας είναι οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις. 

Πώς όμως καλλιεργούνται οι καλές σχέσεις;

Στο ερώτημα επιχειρούν να απαντήσουν οι σημερινοί επικεφαλής της μελέτης του Χάρβαρντ ξεκινώντας από μια παραδοχή: 

όπως σημειώνουν στην επιθεώρηση The Atlantic οι Ρόμπερτ Ουόλντιντζερ και Μαρκ Σουλτς, οι προσωπικές μας σχέσεις δεν είναι πάντοτε η πρώτη μας προτεραιότητα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, ο μέσος Αμερικανός αφιέρωσε το 2018 συνολικά 11 ώρες την ημέρα σε μοναχικές δραστηριότητες. 

Σε ένα διάστημα 29 ετών, οι 58 ημέρες που πέρασε κανείς με έναν φίλο του είναι χωρίς αμφιβολία μια ασήμαντη υποδιαίρεση σε σχέση με τις 4.851 ημέρες που αφιέρωσε στην τηλεόραση ή το διαδίκτυο.

Οι ίδιοι σημειώνουν πως δεν είναι απαραίτητη η συνδρομή της επιστήμης ή ανάλυση κάποιων ευρημάτων για να αναγνωρίσει κανείς πώς επιδρούν οι σχέσεις στην ψυχολογία μας. 

Αρκεί να ανακαλέσει στη μνήμη του το συναίσθημα της αναζωογόνησης που τον καταλαμβάνει έπειτα από μια καλή συζήτηση ή την ένταση που νιώθει έπειτα από έναν καβγά.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι υγιείς και ολοκληρωμένες σχέσεις προσφέρουν ένα είδος ευεξίας – ή κοινωνικού fitness. 

Και όπως συμβαίνει και με τη φυσική ευεξία, τη γνωστή φόρμα, έτσι και στην περίπτωση της κοινωνικής χρειάζεται άσκηση για να διατηρηθεί σε καλά επίπεδα.

Τι είδους άσκηση μπορεί να είναι αυτή όμως; 

Τα ερωτηματολόγια που καλούνται να συμπληρώσουν οι συμμετέχοντες στην έρευνα δίνουν μια απάντηση.

 Εκεί, τα 1.300 άτομα του δείγματος καλούνται να σκεφτούν γύρω από τον εαυτό τους και τους ανθρώπους που αγαπούν. 

Και για κάποιους από αυτούς, όπως διαπιστώνεται, αυτός ο αναστοχασμός λειτουργεί ευεργετικά.

Είναι μια πρακτική που μπορεί να βοηθήσει τον καθένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι απλή και εύκολη. 

Οι δύο ερευνητές παραδέχονται πως κάποιοι συμμετέχοντες εμφανίζονται επιφυλακτικοί, άλλοι διατηρούν ζωηρές αμφιβολίες, αφήνοντας ολόκληρες σελίδες του ερωτηματολογίου κενές, κάποιος έγραψε στο περιθώριο 

μα τι ερωτήσεις είναι αυτές!.

Ο στοχασμός γύρω από την πορεία και τις δυσκολίες της ζωής δεν είναι μια απλή υπόθεση. 

Η σημασία του κοινωνικού fitness όμως είναι τεράστια εάν αναλογιστεί κανείς πως η μοναξιά, μια συνθήκη με αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, τείνει να λάβει επιδημικές διαστάσεις.

Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα σε δείγμα 55.000 ατόμων από όλο τον κόσμο μέσω διαδικτύου, ένα στα τρία άτομα όλων των ηλικιών δήλωσαν πως αισθάνονται μόνα. Ανάμεσά τους, η ηλικιακή ομάδα που βίωνε πιο έντονα αυτό το συναίσθημα ήταν αυτή των 16-24 ετών, ενώ από αυτούς το 40% ανέφερε πως αισθανόταν μόνο συχνά και πολύ συχνά.

Έρευνα το 2020 έδειξε ακόμη πως το 32% των ενήλικων στην Ιαπωνία ανέμενε να βιώσει μοναξιά στη διάρκεια του έτους, ενώ σε έρευνα στις ΗΠΑ το 2019 τρεις στους τέσσερις είπαν πως είχαν βιώσει από ήπια έως και υψηλά επίπεδα μοναξιάς.

Καθώς διαπιστώθηκαν ανάλογα ευρήματα στη Βρετανία, η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε να θεσπίσει ένα υπουργείο για τη Μοναξιά. 

Για τους ειδικούς, ωστόσο, η αντιμετώπιση της επιδημίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού η μοναξιά είναι μια υποκειμενική εμπειρία: 

άνθρωποι αισθάνονται μόνοι αν και έχουν οικογένεια ή φίλους, ενώ άλλοι μπορεί να έχουν ελάχιστες επαφές, αλλά να μη βιώνουν αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό σημαίνει πως οι αντικειμενικές συνθήκες της ζωής ενός ατόμου δεν είναι αρκετές για να εξηγήσουν γιατί κάποιος αισθάνεται μόνος. 

Φαίνεται τελικά πως το συναίσθημα καθορίζεται από τη διαφορά ανάμεσα στο είδος των κοινωνικών επαφών που διατηρεί κάποιος και αυτό που επιθυμεί στην πραγματικότητα να έχει.

Όπως σημειώνουν οι Ουόλντιντζερ και Σουλτς και στο νέο τους βιβλίο 

The Good Life: Lessons From the World’s Longest Scientific Study of Happiness, 

η συνθήκη αυτή υπογραμμίζει τη σημασία της ποιότητας των διαπροσωπικών σχέσεων. 

Η παραμέλησή τους, επισημαίνουν, συνιστά κίνδυνο για εμάς τους ίδιους.

Όχι μόνο πρέπει αλλά και μπορεί να επενδύει κανείς στην κοινωνική ευεξία κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα της ζωής του. 

Θέτοντας ασφαλώς τις διαπροσωπικές του σχέσεις σε πρώτη προτεραιότητα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ