Βασικη αρχη.. μη δινεις σημασια για τη γνώμη των άλλων όταν σου βάζουν εμπόδια.
Συνηθως θέλουμε να είμαστε αρεστοί .Δεν είναι κακό μέχρι το σημείο που δε θυσιάζουμε την ευημερία μας για χάρη άλλων.
Δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους Καλό είναι να έχεις κατά νου πως οι γνώμες θα διχάζονται.
Κάθε αποφασή σου θα έχει υποστηρικτές αλλά και αυστηρούς κριτές.
Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι Εσύ τι θέλεις
Αναγνωρίζοντας πως δεν μπορείς να ικανοποιείς τον καθένα, θα σταματήσεις να νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται οι άλλοι.
Εννοειται πως η γνώμη του καθενός δεν είναι απαραίτητα σωστή
Είναι ακριβώς αυτό που ορίζει η λέξη; Γνώμη. Πρόκειται για κάτι το υποκειμενικό κι έχει να κάνει με τα βιώματα, τις αξίες, τις πεποιθήσεις και άλλους παράγοντες που οδηγούν στο σχηματισμό της προσωπικότητας και των απόψεών μας.
Μόλις το συνειδητοποιήσεις θα μπορέσεις να απομακυνθεις απ την ανάγκη της αποδοχής.
Δεν πρόκειται απαραίτητα γι΄απόρριψη. Ίσως η λέξη κλειδί είναι: Διαφορετικότητα.
Μην υπεραναλύεις
Η υπερανάλυση είναι επιβλαβής για την υγεία και την ψυχοσύνθεσή σου, αφού το μόνο που σου προσθέτει είναι άγχος.
Σκέψου τα βήματα που πρέπει να κάνεις και σταματα να ασχολεισαι, κάτι τέτοιο είναι τοξικό
Την επόμενη φορά που θα αρχίσεις να ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για κάτι που έκανες, στρέψε την προσοχή σου στο στόχο σου. Κάθε κίνηση κρύβει πίσω της κάποιο στόχο.
Αν αυτός είναι ξεκάθαρος πάψε να μπερδέυεσαι και να μπλοκάρεις από γνώμες και κριτικές άλλων και καταστρωσε στρατηγική για να πετύχεις σε όσα στοχεύεις.
Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις δύσκολες: Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ωστόσο, μαθαίνοντας να αποδέχεσαι τον εαυτό σου με τα ελλατώματά του ενώ παράλληλα γνωρίζεις τα προτερήματα που έχεις, θα μπορέσεις να πατήσεις γερά στα πόδια σου.
Να θυμάσαι πως αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν δεν τον εκτιμήσεις κι αν δε του δώσεις την πρέπουσα αξία, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν κι οι άλλοι;
Όλα ξεκινούν απ εμας. Αν η ευτυχία μας εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων δεν πρόκειται ποτέ να τη βρουμε.
Οχι αρνητικες σκεψεις
Οδηγουν σε τοξικές σχέσεις και συναισθήματα.
Μαθαινουμε να Αγνοουμε οσους μας γεμίζουν φόβους, αναστολές, ενοχές και αρνητισμό.
Η αισιοδοξία είναι το παν.
Παιρνουμε δύναμη από αισιόδοξους κι αφηνουμε πισω τους απαισιοδοξους.
Ο Allen Frances εγραψε ενα εξαιρετικο βιβλιο που ειναι κατανοητο κι απο καποιον μη ειδικο και προσεγγίζει από την ψυχιατρική πλευρά, το καυτο πρόβλημα της ιατρικής που είναι
η μετατροπή φυσιολογικών καταστάσεων σε παθολογικές.
Η ιατροποίηση της καθημερινής ζωής , κυριως δε, η υπερ- διάγνωση και η χορηγηση πολλων φαρμακων.
Το βιβλιο μας εισάγει στην σημερινή ψυχιατρική προβληματική με έναν αιρετικό τρόπο
Το 1952, δημοσιεύεται από την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση για πρώτη φορά το
Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ι
DMS-I, The Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders I
το οποίο αναγνωριζε και ταξινομουσε τις Ψυχικές Ασθένειες.
Κι αυτο γιατι η ανάγκη ήταν επιτακτική μετά το τέλος του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου που οι ψυχιατρικές ασθένειες ήταν ένα σύνηθες αίτιο ακαταλληλότητας για θητεία, και πηγή συνεχούς ανικανότητας για όσους τελικά επέστρεφαν στα σπίτια τους.
Το 1968, δημοσιεύεται το DMS-II ως μια βελτιωμένη εκδοχή του DMS-I, Τοσο το DMS-I οσο και το DMS-II δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτε
Αντίθετα επικρίθηκαν με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν επαρκώς επιστημονικά και προωθούσαν μια αρνητική ταυτοποίηση των ασθενών χωρίς παράλληλα να στοχεύουν στην εξυγίανσή τους.
Από το 1970 και μετά η ψυχιατρική αναγνωρίζεται πλέον ως πλήρως ανεπτυγμένη ειδικότητα της ιατρικής και έπρεπε να καλυφθούν τα κενά που οδηγούσαν σε εσφαλμένες διαγνώσεις.
Το 1975 ο Ρόμπερτ Σπίτζερ αναλαμβάνει αυτό το φιλόδοξο σχέδιο και υπό την προεδρία του στην Ομάδα Κρούσης του DMS-III το οποίο δημοσιεύθηκε το 1980, γεφυρώνεται η κλινική έρευνα με την κλινική ψυχιατρική ̇η προσεκτική διάγνωση καθίσταται προαπαιτούμενο για την ακριβέστερη και πιο εξειδικευμένη επιλογή θεραπείας.
Διεύρυνε όμως το σύνολο των διαταραχών περιλαμβάνοντας νέες ψυχικές διαταραχές οι οποίες περιέγραφαν ήπια συμπτώματα που απαντώνται σε ένα μεγάλο ποσοστό του φυσιολογικού πληθυσμού.
Έκτοτε οι φαρμακευτικές εταιρίες ανακαλύπτουν μια τεράστια αγορά, με αποτέλεσμα το DMS-III να κατηγορηθεί για διαγνωστικό πληθωρισμό διότι ηύξησε την πιθανότητα να διαγιγνώσκονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι και να ακολουθούν θεραπείες που ίσως να μην ήταν απαραίτητες.
Το 1987 δημοσιεύεται η αναθεωρημένη έκδοση του DMS-III, το DMS-IIIR. To DMS-IIIR καλύπτει παραλείψεις και διορθώνει σφάλματα για τα οποία επικρίθηκε το DMS-III, αξιοποιεί αποτελέσματα κλινικών ερευνών, κάτι που το καθιστά πιο εδραιωμένο επιστημονικά, αλλά εγείρονται ερωτήματα ως προς αξιοπιστία του, την πιθανά διαστρεβλωμένη χρήση του, τη δυνητικά κακή διάγνωση που μπορεί να επιφέρει καθώς και ζητήματα ηθικής.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πλέον γνωστό αντικαταθλιπτικό Prozac Ladose, του οποίου οι πωλήσεις απογειώνονται, εν μέρει επειδή ο ορισμός της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής κατά DSM ήταν πολύ χαλαρός.
Το διαγνωστικό σύστημα είχε μετατραπεί αθέλητα σε εργαλείο μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιρειών.
Λίγα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας και διακεκριμένος ψυχίατρος Allen Frances καλείται απ’τον ιατρικό διευθυντή της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας ως επικεφαλής της Ομάδας Κρούσης του DSM-IV. Έχοντας εργαστεί σε δύο προηγούμενα DSM, αποδέχεται την πρό(σ)κληση.
Το DSM-IV δημοσιεύεται το 1994 βασιζόμενο σε 500 κλινικές δοκιμές και περιλαμβάνει πρόσθετες πολιτισμικές πληροφορίες, διαγνωστικά τεστ και αιτιολογήσεις των ειλημμένων αποφάσεων.
Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευσή του οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν η μόνη χώρα στον κόσμο που επιτρέπει τη διαφήμιση των φαρμακευτικών προϊόντων κατευθείαν στον καταναλωτή.
Οι προωθητικές ενέργειες των φαρμακοβιομηχανιών προβάλλουν απλά καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων ως ψυχικές διαταραχές που δεν είχαν ακόμα αναγνωρισθεί.
Οι αλλαγές του εγχειριδίου τελικά συνεισέφεραν άμεσα στις
ψευδο-επιδημίες αυτισμού, ελλειμματικής προσοχής και διπολικής διαταραχής των ενηλίκων
αποφέροντας μεγάλα κέρδη στις φαρμακοβιομηχανίες.
Με βάση το DSM οι περισσότερες παρεκκλίνουσες ανθρώπινες συμπεριφορές χαρακτηρίζονται ως διαταραχές.
Για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν προσέχει όσο πρέπει στο σχολείο ίσως έχει Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής που αντιμετωπίζεται
με Ritalin.
Ένας άνθρωπος που βιώνει μελαγχολία μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου έχει κατάθλιψη και πρέπει να το αντιμετωπίσει παίρνοντας φάρμακα.
Κάποιος που παίρνει ναρκωτικά και έχει διαταραχές στη διάθεση του έχει Διπολική Διαταραχή και πρέπει να παίρνει φάρμακα εφ’ όρου ζωής.
Κάπως έτσι λειτουργεί ο Διαγνωστικός Πληθωρισμός και το ερώτημα που εγείρεται είναι πώς ορίζεται τελικά
Ενας Ψυχικά Φυσιολογικός;
Στα λεξικά η λέξη φυσιολογικός μπορεί μέσα στο εννοιολογικό περιβάλλον που βρίσκεται να σημαίνει:
Κανονικός, Ορθός, Τυπικός, Τετριμμένος, Συνήθης, Μέσος. Ταυτολογίες που δεν δίνουν όμως μια συγκεκριμένη περιγραφή του τι είναι φυσιολογικό.
Για να μάθουμε τι είναι φυσιολογικό πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι το
Μη φυσιολογικό και εδώ έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα Κυκλικού Ορισμού:
κάθε όρος ορίζεται αποκλειστικά ως αντίθετος ενός άλλου και τελικά κανένας από αυτούς δεν ορίζεται πραγματικά.
Στον κόσμο της ψυχιατρικής αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετεί
το DMS:
Να ορίσει το Ψυχικά Μη φυσιολογικό.
Ιστορίες ανθρώπων που διαγνώστηκαν εσφαλμένα και ταλαιπωρήθηκαν άδικα.
Ιστορίες ανθρώπων που έχουν όντως πρόβλημα και δεν λαμβάνουν τη σωστή φαρμακευτική περίθαλψη. Φάρμακα που προσφέρουν ελάχιστα και επιβαρύνουν έναν οργανισμό με αρκετές παρενέργειες.
Ψυχίατροι που έκαναν βιαστικές διαγνώσεις.
Φαρμακοβιομηχανίες που εκμεταλλεύτηκαν τα χαλαρά διαγνωστικά κριτήρια του DSM βγάζοντας τεράστια κέρδη.
Το 7% των Αμερικανών είναι σήμερα εθισμένο σε κάποιο
νόμιμο ψυχο τροπικό φάρμακο.
Κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες συνταγογραφούνται 300 εκατομμύρια συνταγές για ψυχιατρικά φάρμακα.
Τα ψυχοφάρμακα σήμερα είναι η κυριότερη πηγή εσόδων για τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Το 2011, κέρδισαν περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αντιψυχωσικά, 11 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αντικαταθλιπτικά και σχεδόν 8 δισεκατομμύρια δολάρια από τα φάρμακα για την διαταραχή Ελλειμματικής προσοχής σε μια αγορά που συνεχώς διογκώνεται.
Στις μέρες μας το DMS-5 έχει πάρει τη θέση των προκάτοχών του έχοντας τρεις φιλοδοξίες:
Η ψυχιατρική διάγνωση να βασίζεται με κάποιον τρόπο στα συναρπαστικά ευρήματα της νευροεπιστήμης, να διευρύνει τα σύνορα της κλινικής ψυχιατρικής με στόχο την έγκυρη ταυτοποίηση της ασθένειας και να γίνει η ψυχιατρική διάγνωση πιο ακριβής μέσω της ποσοτικοποίησης των διαταραχών.
Το επιτυγχάνει όμως; Και ποιο είναι το μέλλον της
Ψυχιατρικής Διάγνωσης;
Ο Allen Frances M.D. καθηγητής στο τμήμα Ψυχιατρικής και Επιστημών της Συμπεριφοράς στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ντιούκ στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ. Σήμερα δημοσιοποιεί σε όλα τα έγκριτα Μέσα
Times, Wired, The New York Times, Washington Post, The L.A. Times, Economist, ABC News, PBC’S NewsHour .
Το βιβλίο του αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον της ψυχιατρικής Τεκμηριώνει τους φόβους του για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Υπέρμαχος της ομοιόστασης, αυτής της εξαιρετικής ικανότητας του εγκεφάλου να τείνει προς την ισορροπία και την κανονικότητα, στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει και να αφυπνίσει ανθρώπους που εργάζονται στο χώρο της ψυχιατρικής, της ψυχολογίας, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλες συγγενείς ειδικότητες, αλλά και ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές ή έχουν γενικότερες κοινωνικές ευαισθησίες. Ένα βιβλίο επιστημονικά τεκμηριώμενο με πλούσια βιβλιογραφία.
Αν διαβάσουμε το βιβλίο θα εκτιμήσουμε , το πόσο σοφότεροι ήταν οι προγονοι μας, που γνώριζαν το Παν Μέτρον Αριστον.
Σαν ορος ξαφνιαζει. Ομως ζει και βασιλευει σε ολους τους τομεις της ιατρικης
Συγκεκριμένα αναφέρει ο Welch ότι όταν το ανώτατο φυσιολογικό όριο του ζαχάρου στο αίμα ελαττώθηκε από 140 σε 126 προστέθηκαν στη λίστα των αμερικανών διαβητικών περίπου 1.5 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις με αύξηση των διαγνωσμένων διαβητικών κατά 14%.
Με την ίδια λογική όταν ελαττώθηκε το ανώτατο φυσιολογικό όριο της Συστολικής αρτηριακής πίεσης από 160 mmHg σε 140mmHg προστέθηκαν στη λίστα των υπερτασικών στις ΗΠΑ περίπου 14 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις με ποσοστό αύξησης των θεωρούμενων υπερτασικών κατά 35%.
Όταν αντίστοιχα το ανώτατο φυσιολογικό όριο της Ολικής Χοληστερίνης ελαττώθηκε από 240 στο 200 ,τότε προστέθηκαν στη λίστα των υποψηφιων για εμφραγμα (;) περίπου 42 εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ με ποσοστό αύξησης 86% των βαπτισμένων υποψηφιων καρδιοπαθων..
Ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, στον δυτικό κόσμο, διαγιγνώσκεται με υπέρταση. Υπολογίζεται ότι 40% του ανδρικού πληθυσμού άνω των 35-40 ετών, με βάση τα τρέχοντα φυσιολογικά όρια, διαγιγνώσκεται με υπέρταση και συνήθως όλοι θα πάρουν αργά ή γρήγορα φάρμακα.
Θα πρέπει να προβληματιστούμε πολύ σοβαρά πλέον ως κοινωνία:
Τι δεν πηγαίνει καλά, όταν ο μισός ανδρικός πληθυσμός, άνω των 40 μέχρι στιγμής, ειναι σε φαρμακευτική αγωγή για αυξημένη αρτηριακή πίεση
Είναι οντως υπερτασικοί τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα ή το λάθος βρίσκεται στο σύστημα ταξινόμησης που σε βαπτίζει ευκολότερα ως πάσχοντα;
Ας ειμαστε λιγο καχυποπτοι στα οσα πολλα ακουμε καθημερινα για την πολυτιμη υγεια μας.
Ενας μαγνητικός τομογράφος χρησιμοποιεί 1.5 – 3.0 tesla μαγνητισμού για να αναγκάσει τα πρωτόνια στα μόρια του νερού να προσανατολιστούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Ένας ηλεκτρομαγνητικός παλμός χαμηλής ενέργειας κινεί τα σωματίδια, τα οποία ανάλογα από τα περιβάλλοντα υλικά του σώματος, χρειάζονται διαφορετικούς χρόνους για να γυρίσουν στο αρχικό τους σημείο.
Αυτή η διαφορά στην κίνηση των πρωτονίων μεταφράζεται σε μία απεικόνιση ακριβείας των οργάνων του σωματος μας.
Κανοντας μια μαγνητικη τομογράφια το μαγνητικό πεδίο είναι αρκετό για να τραβήξει τα μεταλλικά αντικείμενα γύρω του.
Μικρότερα αντικείμενα, όπως κοσμήματα, δημιουργουν τοπικά εγκαύματα λογω του ηλεκτρικου ρεύματος το οποίο μετατρέπεται σε θερμότητα.
Ένας 40χρονος Βραζιλιάνος δικηγόρος, υπέρμαχος της οπλοκατοχής, μπήκε στο χώρο του μαγνητικού τομογράφου για να συνοδεύσει τη μητέρα του η οποία θα έκανε την εξέταση.
Παρά τις λεκτικές και γραπτές προειδοποιήσεις να αφαιρέσει όλα τα μεταλλικά αντικείμενα από πάνω του, ο Leandro Mathias de Novaes κράτησε πάνω του το πιστόλι που είχε κρυμμένο, αγνοώντας τον κίνδυνο.
Μόλις ενεργοποιήθηκε ο τομογράφος, τοόπλο εκπυρσοκρότησετραυματίζοντάς τον στην κοιλιά.
Δύο εβδομάδες αργότερα, υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο Sao Luiz Morumbi.
Την άνοιξη του 2020, η long Covid δεν είχε καν όνομα.
Στην πρώτη έξαρση της πανδημίας οι ερευνητές εστίασαν στις άμεσες, βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις των λοιμώξεων από κορωνοϊό και οι γιατροί δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα συμπτώματα των ασθενών με μακρά Covid, οι οποίοι, με τη σειρά τους, δεν μπορούσαν να βρουν υποστήριξη σε κάποια οργανωμένη δομή.
Υστερα από τρία χρόνια, οι χρόνιες επιπτώσεις του κορωνοϊού και η μακρά Covid έχει αναγνωριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Στην Αμερικη τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας διεξάγουν ένα ερευνητικό πρόγραμμα δισεκατομμυρίων δολαρίωνγια να κατανοήσουν πώς και σε ποιους ξεδιπλώνονται τα μακροχρόνια συμπτώματά της νόσου.
Κλινικές μακράς Covid δέχονται ασθενείς και πρόσφατα δεδομένα υποδεικνύουν ότι καλά δοκιμασμένα φάρμακα για τη θεραπεία ή την πρόληψη της μακράς Covid μπορεί να γίνουν ευρέως διαθέσιμα στο μέλλον.
Ομως, παρά τις όποιες προόδους η μακρά Covid εξακολουθεί να στερείται καθολικού κλινικού ορισμού και, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποιο τυποποιημένο πρωτόκολλο διάγνωσης, ούτε ευρύτερη συμφωνία ως προς κάποια πιθανά συμπτώματα
Παρόλο που οι ειδικοί συμφωνούν, πλέον, ότι η μακρά Covid είναι ένας όρος ομπρέλα, όπως ο καρκίνος, διαφωνούν σχετικά με τους τρόπους εκδήλωσής της και τον αριθμό των υποτύπων που εμπίπτουν στην κατηγορία.
Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου έχουν εντοπιστεί:
Η νοσηλεία με Covid, το φύλο σχεδόν δύο στους τρεις ασθενείς με μακρά Covid-19 είναι γυναίκες, σύμφωνα με διεθνή μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι, προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας, αλλά καθώς η μία χώρα μετά την άλλη κηρύσσει τον ιό ενδημικό, ερευνητές της μακράς Covid, ασθενείς και ακτιβιστές ανησυχούν για το μέλλον.
Σύμφωνα με το Γραφείο Εθνικών Στατιστικών του Ηνωμένου Βασιλείου, στις αρχές του 2023
δύο εκατομμύρια άνθρωποι ανέφεραν συμπτώματα μακράς Covid.
Είναι πιθανό ότι, κατά περίπτωση, ο κίνδυνος να αναπτύξει κάποιος μακρά Covid ύστερα από μόλυνση με κορωνοϊό ίσως έχει μειωθεί,σε σύγκριση με την έναρξη της πανδημίας, λέει η Δρ Ντίπτι Γκουρντασάνι, κλινική επιδημιολόγος στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας.
Ανοσία στον πληθυσμό
Τα επίπεδα ανοσίας στον πληθυσμό ειδικά μέσω του εμβολιασμού προστατεύουν καλύτερα τον οργανισμό, και σημαντικά δεδομένα υποστηρίζουν την υπόθεση πως τα εμβόλια μπορούν να μετριάσουν τον κίνδυνο εμφάνισης μακράς Covid.
Οι αγωγές επίσης είναι πιθανό να μειώνουν τις επιπτώσεις.
Τα αντιικά φάρμακα βοηθούν πλέον στον περιορισμό του ιού σε πρώιμο στάδιο της λοίμωξης.
Ο αερισμός, η διατήρηση αποστάσεων ασφαλείας και οι μάσκες -όταν χρησιμοποιούνται- μπορούν να περιορίσουν το φορτίο του ιού που διεισδύει στον οργανισμό.
Η πλειονότητα των περιπτώσεων μακράς Covid προκύπτει έπειτα από ήπιες λοιμώξεις, επισημαίνει η Κάθριν Γου .
Οι χειρότερες περιπτώσεις που έχουμε δει προέρχονται από το πρώτο κύμα το 2020 λέει ο Ντικς.
Ομως ο νευρολόγος Ντέιβιντ Πουτρίνο, επικεφαλής κλινικής για ασθενείς με long Covid στο Μάουντ Σινάι, δεν είναι τόσο σίγουρος.
Αν μου φέρνατε έναν ασθενή με μακρά Covid από το στέλεχος Omicron και έναν ασθενή από το πρώτο κύμα του κορωνοϊού, δεν θα ήμουν σε θέση να σας πω ποιος είναι ποιος, σχολιάζει.
Οι δύο περιπτώσεις θα ήταν δύσκολο να συγκριθούν και επειδή τις χωρίζει μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα συμπτώματα της μακράς Covid μπορούν να αυξάνονται, να μειώνονται και να αλλάζουν.
Σε μερικά χρόνια, ασθενείς που τώρα εκδηλώνουν την πάθηση μπορεί να βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με τους σημερινούς βετεράνους της μακράς Covid.
Δεν ανακάμπτουν πλήρως
Τα λίγα δεδομένα που υπάρχουν σχετικά με την πιθανότητα ανάκαμψης ή ύφεσης είναι ασυνεπή και όχι πάντα ελπιδοφόρα:
Οι ερευνητές της μεγάλης αμερικανικής μελέτης Recover, υπολόγισαν ότι περίπου τα δύο τρίτα των ασθενών με μακρά Covid δεν επιστρέφουν στην κατάσταση της υγείας που είχαν πριν νοσήσουν.
Ορισμένοι λένε πως δεν βλέπουν καν βελτίωση με την πάροδο του χρόνου
Αν το ερώτημα είναι:
Κάνετε τα πράγματα που κάνατε το 2019; η απάντηση είναι σε μεγάλο βαθμό όχι, λέει ο Τζεϊντέι Ντέιβιντς, σύμβουλος για χρόνιες παθήσεις στη Νέα Υόρκη. Και οι υποτροπές δεν είναι ασυνήθιστες, ιδίως μετά από νέα έκθεση στον ιό.
Ακόμα και τώρα, που πολύ περισσότεροι ασφαλιστικοί φορείς έχουν ενημερωθεί για τη μακρά Covid, οι λίστες αναμονής για αποκατάσταση και θεραπεία στις ΗΠΑ είναι τεράστιες.
Αν οι περισσότεροι ερευνητές του κλάδου στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους και σταματήσουν να μελετούν τις αιτίες αναζητώντας κάποια πιθανή θεραπεία, πολλοί φοβούνται πως θα επηρεαστεί η έρευνα και για άλλες παραμελημένες χρόνιες ασθένειες, όπως
η μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα (σύνδρομο χρόνιας κόπωσης),
με την οποία διαγιγνώσκονται ασθενείς με long Covid.
Η Κέιτ Πόρτερ, διευθύντρια σε εταιρεία μάρκετινγκ με έδρα τη Μασαχουσέτη, δηλώνει ότι ανησυχεί για το μέλλον της οικογένειάς της στην περίπτωση που το ενδιαφέρον για την Covid υποχωρήσει.
Τόσο η ίδια όσο και η έφηβη κόρη της κόλλησαν τον ιό την άνοιξη του 2020. Εκτοτε εκδηλώνουν χρόνια συμπτώματα και η μάχη τους με τη μακρά Covid δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Υστερα από μήνες σχετικής βελτίωσης, η κόρη της παλεύει τώρα με παρατεταμένες εξάρσεις κόπωσης που επηρεάζουν την παρουσία της στο σχολείο και η Πόρτερ δεν είναι σίγουρη πόσο δεκτικοί θα είναι οι γύρω της στις εξηγήσεις της αν η ασθένειά τους επιμείνει και τα επόμενα χρόνια.
Σε δύο χρόνια από τώρα, πώς θα το εξηγώ; Θα λέω ότι ευθύνεται η Covid που κόλλησα πριν από πέντε χρόνια;
Η Νισρίν Αλγουάν, ερευνήτρια Δημόσιας Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και οι συνάδελφοί της, διαπίστωσαν ότι πολλοί ασθενείς με long Covid ανησυχούν και δεν θέλουν να αποκαλύψουν την κατάστασή τους, φοβούμενοι ότι αυτό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη δουλειά τους, τις κοινωνικές συναναστροφές τους και πολλά άλλα.
Η μακρά Covid θα μπορούσε σύντομα να γίνει μία από τις πολλές χρόνιες ασθένειες που έχουν παραμεληθεί, είναι ελάχιστα κατανοητές και σπάνια συζητούνται
