ΠΗΡΑ ΝΑ ΔΩ ..ΑΝ ΕΦΑΓΕΣ..

 

 

 

 

 

Πέθανε η μαμά, επανέλαβα δακρύζοντας. Διπλώθηκα στο κρεβάτι της σαν βρέφος. 

Πως μπορούσε και έκανε ότι της ζητούσα;

 

 

 

Έμεινα στο σπίτι μέρες.Υπό άλλες συνθήκες θα το είχα κάνει χαλια και όμως δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη της παρουσίας μου.Τώρα πια το φρόντιζα σαν να ήταν εκείνη.

Οι γείτονες με έβλεπαν μέσα από τα τζάμια να πηγαινοέρχομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο,σαν χρυσόψαρο σε γυάλα.

Έπλενα τα ποτήρια και τα στέγνωνα όπως εκείνη, σφουγγάριζα με επιμέλεια. 

Της άναβα το καντηλάκι, πράγμα για το οποίο κάποτε την κορόιδευα.

Δεν υπάρχει θεός, όλα αυτά είναι βλακείες. Είσαι ηλίθια της φώναζα. 

Προσπάθησα να μαγειρέψω. Είχε συνταγές μόνο για γλυκά.

Τα φαγητά η μαμά τα έκανε από μνήμης. Το ίδιο και εγώ. 

Έφτιαξα το αγαπημένο μου.

Έστρωσα το συνηθισμένο εμπριμέ τραπεζομάντηλο. 

Σέρβιρα στον εαυτό μου και προσπάθησα να φάω. 

Όχι, δεν θα κατάφερνα να πετύχω το αποτέλεσμά της.

Δεν είχε σημασία που δεν ήταν η πιο καλή μαγείρισσα. 

Ήταν το φαγητό της μαμάς μου. 

Μου ήρθε να κάνω εμετό. Το απεγνωσμένο μου βλέμμα γύρεψε βοήθεια. Μα δεν υπήρχε κανείς να συντρέξει. 

Άνοιξα την τηλεόραση. Έβαλα να δω ότι θα έβλεπε εκείνη. 

Όλα όσα κορόιδευα. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να την διατηρώ παρούσα. Ο ήχος τέλους της σειράς σήμαινε πως θα μπορούσα να πάω στο μπάνιο. 

Επέστρεψα, διέκρινα με την άκρη του ματιού μου την ημιτελή προσπάθεια κάποιου να κατεβάσει τις κουρτίνες. Μάλλον είχε αποπειραθεί αλλά δεν πρόλαβε. 

Έφερα τη σκάλα, τις κατέβασα.

Δεν την είχα βοηθήσει ποτέ να το κάνει. Ήταν τόσο βαριές είχε δίκιο.. Τις έβαλα σε μια λεκάνη. Τις πήγα στο μπάνιο. Επέστρεψα και πάλι.

Ποτέ δεν τελειώνουν οι δουλειές σε αυτό το σπίτι διαμαρτυρήθηκα στον παρουσιαστή της τηλεόρασης.

Ήταν ο καθημερινός συνομιλητής της, ερήμην μου ασφαλώς. 

Η μαμά ήταν πολύ περήφανη για την καριέρα μου, σκέφτηκα. Δεν ήξερε βέβαια πόσο μαλάκας και σκληρός ήμουν με τους άλλους ή μάλλον υποψιαζόταν. Και όμως δεν θα με μάλωνε που πούλησα τη ζωή του πιτσιρικά που ήμουν για μια μεζονέτα και ένα αυτοκίνητο. 

Οι μανάδες είναι οι πιο συμβιβασμένοι άνθρωποι. 

Να ένα λάθος που κάνουν.. Μόνο μετά την συντριβή μπορείς να αισθανθείς συμπόνια. Τώρα πια καταλαβαίνω γιατί ανησυχούσε για το εάν είμαι καλό παιδί. 

Όλοι πρέπει να είμαστε καλά παιδιά για να βρεθεί κάποιος να μας αγαπήσει όταν εκείνες πεθάνουν. 

Ποιος θα με αγαπάει τώρα που δεν υπάρχει αυτή; Μάλλον κανείς.

Κοίταξα μέσα από το παράθυρο μια μαργαρίτα που άνθιζε στο περιθώριο του μπαλκονιού.

Τόσο παλιό ήταν το σπίτι και τόση η επιθυμία αυτού του λουλουδιού που άνθισε στο τίποτα. 

Στην σκιά από τα κάγκελα. 

Χτύπησε το τηλέφωνο. Πήγα να το σηκώσω. Παρακαλω, είπα. Παρακαλώ, επανέλαβα Ποιος είναι μιλήστε μου, φώναξα κλαίγοντας. 

Πήρα να δω αν έφαγες το φαγητό σου, νομίζω πως άκουσα.