Ο Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί.
Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:
Είχε έναν γειτονα ηλικιωμένο παππού, του οποίου είχε πρόσφατα πεθάνει η γυναίκα που υπεραγαπούσε.
Οταν τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει, πήγε απλά, έκατσε στην αγκαλιά του και τον κοίταζε.
Οταν η μαμά του τον ρώτησε τί του είπε, το παιδάκι της απάντησε μ όλη την αθωότητα που καθηλώνει:
τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει.
Προσωπικά, νομίζω πως η αγάπη δεν έχει να κάνει με το συναίσθημα.
Η αγάπη είναι δώρο σ αυτόν που μπόρεσε να διαβεί με επιτυχία το πρώτο Στάδιο του αγώνα που είναι η κάθαρση απ τα πάθη της ηδονής και της οδύνης, και να περάσει στο φωτισμό για να πάψει έτσι να αγνοεί την ύπαρξη του Θεού, που απο μια απλή έννοια γίνεται κάτι άλλο βαθύτερο.
Τότε δεν χρειάζεται την βοήθεια του συναισθηματος, για ν αγαπήσει
Η αγάπη έρχεται από μόνη της κι αλλάζει τη ζωή του καθαρμένου, που πιά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν ότι ρούχα και να φορά, όσο παράταιρη και νάναι.
Τότε κάποιος γίνεται τετράχρονο παιδάκι, που χωρίς να ξέρει γιατί, μπαίνει σε μιαν αγκαλιά και κλαίει με τον κλαίοντα,και γελάει μ αυτόν που γελά και χαίρεται.
Αυτή η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Καληνύχτα σας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου