Υπάρχουν καποιοι που είναι πάντα, απογοητευμένοι, και φοβισμένοι…
Διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα στην ζωή τους
Αναζητούν διεξόδους κι όταν δεν τα καταφέρνουν σε βάθος χρόνου απογοητεύονται .
Κι ομως δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες τους.
Υπάρχει πάντα κάτι πισω απ το μυαλο τους που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη της κάθε στιγμής, που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει προθέσεις και όνειρα…
Γκρινιάζουν για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…
Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα
Ψάχνουν να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ…
Και αν βρεθεί δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος χρόνου.
Προσπαθούν να γεμίσουν την ωρα τους με παρέες και συναναστροφές, μα ούτε αυτές τους δημιουργούν την αίσθηση του Αιώνιου.
Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα ευκολότερα, και μετα
Απομονώνονται …
Δεν επιτρέπουν στον Εαυτό τους να φωτίσει το σκοτάδι τους …
Παραιτούνται ευκολότερα γιατί δεν ξέρουν για ποιο πράγμα αξίζει κανείς να πολεμήσει, όταν όλα γύρω τους έχουν ματαιωθεί…
Και απλά περιμένουν ν αλλάξει η ζωή τους…
Μερικές φορές θέλουμε την αλλαγή, αρκεί να μην αλλάξουμε εμεις…
Κι ομως, είναι ελαχιστα αυτά που προκαλούν πραγματική θλίψη…
Όλα τα άλλα είναι πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη Πίστης ..
Οχι , δεν ειμαστε αιχμάλωτοι της μοίρας, μόνο του μυαλού μας, της λογικης μας, οχι του Νου και της καρδιας μας, που εχουμε εγκαταλειψει στην τυχη τους.
Αλλά ποιος το συνειδητοποιεί αυτό Ομως είναι διαφορετικό το γνωρίζω από το «συνειδητοποιώ»… απέχουν μεταξύ τους μια Αιωνιότητα, ενώ ο νους στριφογυρίζει γύρω στον χρόνο του πριν και του μετά,
γιατί του λείπει η συνειδητή παράδοση στο Αιώνιο Τώρα…
Ο Εαυτός μας έχει Αγάπη για το Κόσμο, από τον οποίο τον κρατάει σε απόσταση ένα «εγώ» που βιώνει απόγνωση, ζώντας μέσα σε έναν απελπισμένο προγραμματισμό.
Πως μπορεί να ζει κανείς μισός και να είναι ευτυχισμένος;
Θέλω να τους φωνάξω… Ξέρω όμως ότι δεν θα έχει νόημα…
Μόνος του το αποφασίζει κανείς να Ζήσει και να ολοκληρωθεί.
Μόνος του θα βρει την αλήθεια ότι ολοκλήρωση δεν είναι να κάνεις παιδιά, σπίτια, περιουσίες και να πεθάνεις…
Στο ιστορικό μας καταγράφεται σαν ολοκλήρωση, το πόσες φορές ήσουν Άνθρωπος, πολέμησες με την κοσμική ματαιότητα, ευγνωμονώντας την Ζωή και όσα είσαι μέσα σ’ αυτήν, Πόσες φορές συνέπλευσες με την Αρμονία και το πόσες φορές τίμησες την Αιωνιότητά που σε περιμενει .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου