Δε θα γυρίσει. Πάει… Κι αυτό το πάει, αυτό το τελεσίδικο, το μαύρο του θανάτου, αδυνατείς να το καταλάβεις. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι πέθανε, δεν μπορείς να δεχτείς πως δε θα τον ξαναδείς, δε θα ξανακούσεις τη φωνή του, δε θα μοιραστείς πράγματα μαζί του.
Άδειασμα.
Δάκρυα κυλούν στα μάτια και παγώνει το μέσα σου. Αρνείσαι.
Αυτός λένε δεν είναι εδώ.
Αν δεν είναι, εσύ πώς ακούς στα αυτιά σου το γέλιο του;
Πώς ακούς τη φωνή του;
Πώς νιώθεις την αγκαλιά του, πώς μυρίζεις το άρωμά του;
Όλα παιχνίδι της μνήμης.
Όλα στο μυαλό, όλα στην καρδιά.
Οι αναμνήσεις του, οι στιγμές σας, η αγάπη σου.
Αυτή δεν πέθανε. Δε φεύγει η αγάπη. Δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Μοιράστηκες, έδωσες, πήρες.
Και τώρα όλα μια φωτογραφία πάνω σε ένα ψυχρό μάρμαρο.
Αυτή σου μαρτυρά ποιος είναι από κάτω. Μόνο που εσύ δε θέλεις να πιστέψεις.
Πού πάει ο άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ;
Πού πάει η ψυχή όταν το σώμα συναντά το σκοτάδι;
Μεταφυσικές θα τις πουν τις ανησυχίες σου.
Ανθρώπινες θα τις πεις εσύ. Κλείνεις τα μάτια και περιμένεις την αύρα να σ αγγίξει.
Κάπου εκεί γύρω σου είναι, δεν υπάρχει περίπτωση.
Δε δέχεσαι να μην υπάρχει.
Κάπου πάει κι ας μη βλέπεις που. Κάπου… κάπου.
Δύσκολο πράγμα οι απώλειες. Δύσκολο να τις δεχτείς, δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα τους.
Όχι δεν τον ξεχνάς.
Κανείς αγαπημένος που έφυγε δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Κι αν ξεχάστηκε, δεν αγαπήθηκε.
Κλείνεις τα μάτια και τον περιμένεις. Σε όνειρο, σε παραίσθηση, τον περιμένεις.
Θα έρθει, θα σου εμφανιστεί.
Θα σου θυμίσει πώς είναι να είσαι κοντά του.
Θα σου ζητήσει με τον τρόπο του να μην τον ξεχάσεις.
Θα σου μιλήσει, θα σου γελάσει και συ θα γεμίσεις δάκρυα.
Δε θα τον ακούσει κανείς άλλος, δε θα τον δει κανείς.
Μόνο εσύ. Και θα κλάψεις. Βουβά και πονεμένα, ασταμάτητα.
Με παράπονο…
Γιατί εκείνη την ώρα θα συνειδητοποιήσεις πόσο σου λείπει, πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό που άφησε πίσω του.
Γιατί όσους αγάπησες κι έφυγαν δεν τους ξεχνάς ποτέ.
Τα ειπε ολα αυτα κι εκτονωθηκε.
Και του λες. Συμφωνοι ομως
Ο Χριστός μονο ξέρει την κατάλληλη ώρα για τον καθένα.
Σε κοιταζει απλανως και λεει :
Για παμε παρακατω..
Φιλε μου,
Το μυστήριο του θανάτου εμπεριέχει μεγάλο πόνο αλλά και προσφέρει μεγάλη ελπίδα για μια αιώνια ζωή.
Ολα ξεκινούν απ το θάνατο του θανάτου, με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη και την Ανάστασή του.
Στον ¨Ευεργετινό¨ διαβάζουμε την ιστορία μιας χήρας η οποία μεγάλωνε τα δύο αγόρια της υπηρετώντας στο ναό.
Ξαφνικά τα δύο παιδιά ασθενούν και πεθαίνουν.
Απαρηγόρητη η θεοσεβούμενη απογοητεύεται και εγκαταλείπει τη ζωή κοντά στο Χριστό.
Ωστόσο, Εκεινος δεν την άφησε χωρίς στήριξη.
Της ¨φανέρωσε¨ ότι τα δύο παιδιά της σκόπευαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο για τα μάτια μιας κοπελας. Έτσι,για να γλυτώσουν και τα δύο τις δραματικές συνέπειες, ο Θεός παραχώρησε να φύγουν για την αιώνια ζωή.
Τα δύο παιδιά εμφανίστηκαν στην μητέρα τους και τη διαβεβαίωσαν ότι θα παρακαλούν το Θεό να έλθει κοντά τους.
Η χαροκαμένη μάνα βρήκε παρηγοριά επέστρεψε στο παλιό της διακόνημα και έτσι συνέχισε τη ζωή της χαρούμενη, αφού αξιώθηκε να γεννήσει δυο αγίους.
Στο πλαισιο της υπέρλογης λογικής του Θεού, της αγαπητικής σχέσης προς τον άνθρωπο, εντάσσεται και το νόημα της Εξοδίου ακολουθίας .
Λέγεται ότι αποτελεί το ύψιστο κείμενο εκκλησιαστικής δογματικής και το σπουδαιότερο κείμενο διδασκαλίας της Ορθόδοξης πίστης.
Ο κανόνας, οι ψαλμοί, τους οποίους συνέθεσε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρονται στους ζωντανούς και όχι στους νεκρούς τους οποίους καλεί να κατανοήσουν το μυστήριο της ζωής, τους δίνει ελπίδα και παρηγοριά, τους δίνει δύναμη ζωής για τον αγώνα που τέλος έχει το βιολογικό θάνατο.
Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουκ έστι μετά θάνατον.
Ο θάνατος, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο ίνα μη το κακό αθάνατο γένοιτο για να μην διαιωνίζεται το κακό και οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν την κακία.
Ο θανατος είναι δύσκολος, όσες φιλοσοφικές και θεολογικές αναλύσεις και να γίνουν.
Και ο ίδιος ο Χριστός δάκρυσε για τον Λάζαρο, και η Παναγία θρηνούσε για τον Μονογενή της Υιό που ανέβηκε στο Σταυρό.
Η παρηγοριά σ αυτό το γεγονός, βρίσκεται στην πηγή της χαράς στον Χριστό και στην ελπίδα της κοινής Ανάστασης
Μόνο μ αυτον τον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από την απελπισία και τον πόνο του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου.
Ριξτε και παλι μια ματια στην αρχη του κειμενου κι αναθεωρειστε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου